Infidele - Unfaithful

P R O L O G U E

P R O L O G U E
✍

"Roses promise heart. Churches promise marriage. Deaths promise love."

"Babalik ako, babalikan kita, Faith ko." Hinawakan niya ako at sinalubong ng matatamis na halik sa pinsngi.

Maya-maya ay tumigil kami at muli niya akong hinawakan sa magkabilang braso. "You're my candle that serves as my light to smile."

I didn't know but tears started to sting my eyes. Hindi ko kayang umalis siya. Hindi ko kayang wala siya tabi ko. Because he's my strength like a magnet that reacts to its opposite attraction.

Iisipin ko pa lang na aalis siya ay hindi ko na kaya.

"Aalis ako, Faith. Pero hindi ibig sabihin na maglalaho rin ang pagmamahal ko sa'yo." Muli niya naman ako sinalubong ng matatamis na halik sa labi. His kiss was kind and gentle.

Maya-maya ay kinuha na niya ang kanyang maleta at lumisan sa pagkakahawak sa akin. Tinignan ko lamang siya habang papalayo.

Everything went blur but lately the scene jumped into another plot. Tipong bumibilis ang takbo ng oras at dinala ako sa ibang panig ng lugar. There, I saw him again but my sight changed suddenly. He was saying goodbye, little by little I felt like I was numb and my mouth remained torpid.

Nakatayo akong tinitingnan siya habang bitbit ang kanyang mga bagahe. Nakangiti ito at kumakaway sa akin. I felt ill and bitter. Knowing him lying and breaking me into pieces, he's about to leave a cureless wound.

I ran fast and I didn't knew where to go. Naranasan ko na 'to noong high school pa lang ako. But, I never expected that I could be a whining girl, ended asking why destiny was not being good to me?

Naghintay ako sa kanya. Sabi niya babalikan niya ako. Sabi niya hindi niya ako kayang ipagpalit? Pero anong ginawa niya? He threw me like a lifeless paper. He disregarded my faithfulness over him.

Tears started to fall again. Muling bumilis ang takbo ng mga eksena, maya-maya ay napansin ko na nasa kakaibang lugar ako napunta. There was once a dim scene that I couldn't see clearly. Many people crying while I am standing, seeing them in their saddest part of life.

I saw a coffin. I raised up to see the passage above. "You will be missed."

Due to my curiosity, I started walking toward them. Binabati nila ako. Hindi ko alam pero ba't parang nakaramdam ako ng malalim na tusok dito sa aking dibdib. Parang unti-unti akong natutunaw sa bawat paghakbang na aking nagagawa.

Unti-unti nanghina ang tuhod ko. There, I saw him again. He who lived once in my heart. He who promised that he would never leave me. He who never did but to say everything we're under the mistletoe. But now, he was lifeless sleeping inside his coffin.

Napasigaw ako ng 'di hamak. "It's too late to say sorry. Hindi ko sinasadya na hindi ka babalikan. Patawarin mo ako."

Patuloy lamang sa pag-agos ang luha ko. Kulang na lang ay iiyak ako ng dugo.

Maya-maya ay lumiwanag ang buong paligid. Laking gulat ko nang napunta ako sa isang hindi pamilyar na lugar. At doon ko lamang nahagip ang aking sarili — sa isang kulay puting gown. Tears started to fall down again holding the bouquet of flowers.

"You may now kiss your bride."

Napapikit ang mata ko, waiting for a kiss. Habang naghihintay ako, damang-dama ko ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Alam ko sa mga sandaling ito, ako ay magiging ganap nang ina.

Nakaramdam ako ng paghawak ng kamay sa aking pisngi, iminulat ko ang aking mga mata at nagtatakang tinignan ito.

Sino ka? Iyon ang unang lumabas sa bibig ko? Nagulat akong nang hindi ulit siya ang nakita ko. Ibang lalaki ang nasa harapan ko ngayon!

Napabalikwas ako ng bangon, hingal nang hingal. Ramdam ko ang paglabas ng aking mga pawis at mabilisang pagpintig ng pulsohan ko. Kinapa ko ang aking cellphone at pinailawan ang aking higaan. Napasampal ako sa aking noo at kinuyom ang aking kamay.

Wala akong amnesia, mas lalong hindi ako baliw. Hindi ako sinasaniban, mas lalong hindi ako naghihestirikal. Alam kung hindi totoo ang lahat, alam kung nasa masamang panaginip lamang ako.

Dali-dali akong bumaba ng kama at pumunta ng kusina. Naghilamos ako, makikita ang pagkadismaya sa aking mukha — at doon lamang ako nahimasmasan mula sa aking panaginip. Totoong naramdaman ko ang bawat pangyayari. Totoong umiyak ako, totoong kumikirot, bumibilis, tumatalon ang pintig ng aking puso.

That dream was real —  as if I was in the depths of a wide ocean. I swam and floated like nothing was bound to happen — or something was really unfortunate because of that infidelity.

Pero bakit parang sadyang mapaglaro ang tadhana? Bakit napakamisteryoso nito? Sino ang lalaking minahal ko noong una? The guy who was unfaithful to me? The guy who was sleeping inside the coffin?

Sino ang lalaking pinakasalan ko at muntik ko nang mahalikan? Who is he? Can he love me faithfully in richness and the poorest?

Ayoko na, bakit parang nilalaruan ako ng sarili kong panaginip? Parang niloloko ako ng aking pag-iisip.

But it was all clear in my dreams...

Destiny fooled me. Destiny is unfaithful to give the best guy for me.

Destiny is infidelity. An unfaithful one.

♕

Copyright © Claw Marks

Author's Note:

Kapag lumagpas ka sa chapter 30 doon na marereveal ang unfaithful na sinasabi dito sa prologue. Sana lumagpas kayo. Haha. Bambihirang author. E-pressure ba naman ang kanyang mga readers? Sige hanggang dito nalang. Pakilig muna sa unang bahagi dahil iiyak din kayo kalaunan. HAHA.

-Ang inyong poging author - © Claw Marks