Mijn twintigjarig bestaan

De onzichtbare jaren

Drie jaar lang leefde ik als onzichtbare geest tussen de personen die ik na mijn dood achtergelaten had.

Ik mengde me als eenzame ziel tussen al mijn geliefden. Vier dagen na mijn dood werd ik begraven in het kleine kerkje vlakbij ons huis. Mijn vader zat er zwijgend bij, terwijl mijn moeder schokschouderend de mis bijwoonde. Zelfs Rose-Anna, mijn eenjarig zusje, zat er stil en bedrukt bij. 

Het kleine kerkje zat helemaal vol, er stonden zelfs mensen buiten, hopend op een glimp van dit droevige spektakel. Journalisten van plaatselijke kranten verzamelden rond de kerk. Het verhaal over het vijfjarige meisje dat uit haar raam viel toen ze sneeuwvlokjes wou vangen op de dag voor Kerstmis, was al een paar dagen het hoofdnieuws in dit kleine Canadese dorpje waar nooit wat te beleven viel. 

Ook maakte ik de dagen na het ongeval mee, toen de politie kwam, de lijkwagen het vijfjarig lichaampje op kwam halen, toen mijn moeder en vader voor het eerst mijn kamer weer binnen kwamen, toen de hele familie het, vroeger stille en rustige huis binnen kwamen dringen en de touwtjes zelf in handen namen waardoor het hele huis veranderde in een drukke en onrustige trefplaats voor journalisten.

Ik zweefde daar al die tijd rond en zag wat een impact mijn dood had op het normaal rustige leventje waar mijn zusje in opgroeide. 

En dat leverde me een rotgevoel.