En daar lag ik dan, het gras overal kriebelend en de wind langs me heen strijkend. Het voelt alsof... Ja ik weet het eigenlijk niet, misschien alsof er een elektrische speer door je lichaam gegaan is.
De ochtend was al kut begonnen, ik was al om 6 uur wakker door het geluid van een jonge uil die bij ons in de boom zat en heb daarna nog amper geslapen.
De lucht was donker en het leek te gaan regenen maar in plaats van regen kwam er onweer...
De weg naar school was rustig het verkeer was verbazingwekkend weinig. en inderdaad de onweer begon. Ik was een andere weg gefietst dan normaal, het was dan misschien wel langer maar om de een of andere reden voelde het beter deze weg te fietsen.
Ik fietste vlak bij het huis van een goeie vriend, een vrolijke jongen met warrig blond haar en groene ogen waar van het leek of ze recht door je heen keken, we waren lang beste vrienden geweest maar hij begon wat raar te doen dus werd onze vriendschap wat minder.
Vlak bij zijn huis koos de bliksem ervoor in mij te slaan en niet in een van de palen, huizen of bomen om mij heen.
