Er leek niemand te zijn om me te helpen, ineens waren er geen auto's meer of mensen die de hond aan het uitlaten waren.
Ik verbaasde me erover hoeveel kracht er nog in mij zat, ik had er nog net genoeg van om m'n telefoon uit m'n broekzak te halen en iemand te bellen. Nu kwam het lastige, wie zal ik gaan bellen? Ik besloop voor degene te gaan van wie ik het nummer als eerste zag, dit bleek m'n beste vriend te zijn.
Ik twijfelde even omdat ik hem al een tijdje niet gesproken. Ik belde toch en hij nam gelukkig op, ik vertelde dat ie gelijk naar buiten moest komen en dat m'n leven er vanaf zou hangen want ik had ondertussen doorgehad wat er gebeurd was. Hij twijfelde en begreep me niet maar toch zag ik hem nog geen 30 seconde later aarzelend in de deuropening staan. Ik probeerde te roepen maar dit lukte niet.
Na een paar seconde goed rondkijken zag ie me en rende hij naar me toe met een erg verschrikte blik.
zijn haar zat door de war en hij had kleding aan alsof ie niet van plan was geweest om de deur uit te gaan.
ik probeerde hem te vertellen wat er gebeurd was maar dit lukte al niet meer en ik verloor het bewustzijn.
