Ineens werd ik wakker in een ambulance die met een noodsnelheid door het verkeer heen schoot. Ik probeerde om me heen te kijken maar dit werkte niet dus luisterde ik... ik hoorde zacht gesnik en een ongeruste maar bekende jongensstem vragen of alles nog goed zou komen.
Ik knipperde met mijn ogen en dit werd opgemerkt door de vrouwelijke ambulanceverzorgster, ze boog zich naar me toe maar werd abrupt weggeduwd door m'n beste vriend die ik had horen snikken. We keken elkaar in de ogen en in zijn helder groene ogen verschenen tranen die over zijn wangen rolde door de schrik en vreugde dat ik een teken van leven gaf, ik was zo ongelofelijk blij een bekend gezicht te zien dat er een traan over m'n wang rolde waar de jongen erg om moest lachen "het meisje die ik nooit heb zien huilen, de emotionele woestijn laat toch een traantje" waren zijn woorden.
De woorden stelde me gerust en ik sliep verder.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen was het een ongelofelijke chaos en overal rende mensen om me heen, de een het infuus vasthoudend en de andere de artsen inlichtend.
Voor ik het wist lag ik in de operatie kamer en werd ik onder narcose gelegd.
