Het Einde Van De Bloedweg

Hoofdstuk 4

Fem

'Wanneer gaan we verder lopen?'
Een steek schiet mijn borst in als Jill de zin afmaakt. Liv..
'Ja, wat ? We kunnen hier niet de rest van ons leven blijven.' Zegt Jill tegen mij.
Mijn zicht vertroebeld. Een traan glijd naar beneden. Ik staar voor me uit terwijl ik mij bedenk wat er met Liv is gebeurd. Tranen blijven komen als regen op een herfstige dag. Pijn, pijn omdat ik niet weet wat er is gebeurd. Pijn om de onbegrip. Ze beseffen niet wat Liv voor me is. Liv is meer dan mijn beste vriendin. Liv is de grote zus die ik altijd al wilde hebben. En nu is ze weg.
'Nu meteen ?' Vraagt Ayden.
Caleb knikt.
'Beter van wel.' Zegt hij instemmend.
'Nee! Het gaat achter ons aan zitten!' Zeg ik huilend.
'Het?' Vraagt Ayden.
'Ja, wat is er anders met Liv gebeurd dan?' Vraag ik bijna hyperventilerend.
'Ja. Goed idee. Laten we hier blijven en wachten tot "het" ons allemaal een voor een dood maakt.' Schreeuwt Jill.
Dit was de druppel, ik barst in huilen uit. Gebroken. Kapot. Ik mis een deel van mij. Een deel dat niet weg kan zijn. En het maakt haar geen fuck uit.
'Jill! Misschien moet jij gewoon even normaal doen!' Schreeuwt Keith naar Jill.
'Ik rustig doen ? Misschien moeten jullie even wakker worden en niet zo dramatisch doen! We zitten in een bos en als we hier blijven gaan we sowieso dood ! Of het nou door verhongering komt of door "het"!' Ik draai me boos naar haar toe. Ik zet stappen richting Jill, ik sta recht tegenover haar maar besluit om langs haar te lopen.
Ik ga zitten. Twintig meter van de groep. Twintig levensgevaarlijke meters. Het maakt me niet uit. Ik wil naar huis met Liv..
Twee handen grijpen mijn schouders en trekken ze naar zich toe. Ik durf me niet om te draaien. Durf niet te kijken. Bang voor wat er is.
'Blondie?'
Oké. Dit was anti climax. Ayden.
Ik draai mijn hoofd naar hem toe.
'Wat?'
'Ze bedoeld het niet zo.'
Ik knik.
'Jill.'
Dat begreep ik ook nog wel.
'Ze voelt zich net zo machteloos als jou.'
Sure.
'En ze maakt zich ook net zo veel zorgen om Liv als jou.'
'Ga alsjeblieft weg Ayden. Het komt Jill verdomme allemaal wel lekker uit. Caleb voor haar alleen. Geen pest gedrag van Liv. En ik ben zo kapot gemaakt dat ze van mij niets verwacht.'
'Fem..'
'Niet dan?'
Hij trekt mij naar zich toe. Zijn ene hand tegen de rechterkant van mijn gezicht en zijn andere hand op mijn schouders. De linkerkant van mijn gezicht tegen zijn borst, zijn lippen op mijn haar.
Mijn tranen vallen op zijn shirt.
'Fem..?' Ik kijk op.
'Ik ben altijd hier voor je. Dat moet je weten. Ik kan Liv niet zijn, ik kan je ouders niet zijn maar ik kan wel je veilige haven even zijn. In ieder geval voor zo lang we in dit bos zitten..'
Hij zet zijn verhoofd tegen het mijne. Onze ogen vinden elkaar en niet veel later onze lippen ook.
Ik slik.
'Moeten we dit doen?' Vraag ik.
'Caleb en Jill worden er ook niet echt beter op..' Zegt Ayden.
'Als we uit dit vervloekte bos zijn..'
'Dan ben ik daar om je op te vangen.' Fluistert Ayden.
Een laatste traan vindt zijn weg naar beneden maar de weg wordt onderbroken door de duim van Ayden. Hij pakt mijn hand en helpt me opstaan.
'We moeten terug.'
Ik knik.
We rennen naar de groep die al begonnen was met lopen.
Zou Liv boos zijn dat ik Ayden heb gekust ?
Nee. Zolang ik Caleb maar niet kus. Maar daar hoeft je je geen zorgen over te maken Livje..
'Kampvuur?'
Ik knik met de groep mee.
'Keith, Fem gaan jullie mee hout zoeken?'