Het Einde Van De Bloedweg

Hoofdstuk 12

Fem

'Femmie, word wakker !' Ik wrijf in mijn ogen en probeer ze open te doen.
'Lieverd, ik ga je voor het eerst in je leven laten voelen hoe het voelt om alle macht van de wereld te hebben.'
Ik knipper een paar keer en kom omhoog.
'Liv!'
'Sht !' Ik knik en sta op. Ik trek mijn schoenen aan en loop achter Liv aan.
'Hij ligt hier al.' Zegt ze na een tijdje lopen.
'Hij?'
'Damian!' Mijn adem stokt in mijn keel en ik sta stil.
'Wat gaan we doen Liv..'
'Damian doodmaken.' Zegt Liv rustig.
Ik kijk strak naar Liv.
'Je bent gek.' Zeg ik terwijl ik omkeer.
'Hier blijven Femmie.'
Ik loop strak door. Een sterke hand pakt mijn pols.
'Pak mijn hand lieverd. We doen dit samen.'
Tranen wellen op in mijn ogen.  Ik weet dat ik niets kan. Ik weet dat het meedoen of doodgaan is. Het is Damian of ik...
Ik laat me mee trekken door Liv terwijl ik door alle gedachte niet meer weet wat ik moet denken.
We komen aan bij Damian. Hij ligt. Hij is wit.
'Is hij al..?'
'Nee Fem. Hij leeft nog. Ik laat het aan jou over.' Zegt ze met een glimlach.
Ik huil, slik en haal mijn neus op.
'Liv ik wil dit niet.'
'Jawel Femmie. Dit is mooi. Dit zijn de goede dingen.'
Ze rijkt me een mes aan.
'Steek hem.'
Ik schud mijn hoofd.
'Je hebt gelijk.  Kleed hem uit.'
Ik kijk haar aan.
'Je gaat morgen zijn kleding in het vuur leggen. Jill flipt hem.' Zegt ze met een achterlijke grote glimlach.
Ik trek zijn shirt uit.
Damian doet zijn ogen open.
'Het spijt me.'
'Wat is dit..?'
'Zijn broek ook.'
Ik draai mijn hoofd weer naar Liv toe.
Ik maak zijn veters los en trek zijn schoenen eerst uit.
'Fem wat is dit? Liv?' Liv slaat hem.
'Broek ook.'
'Hij wordt duizelig'
'Ja Liv. Geduld.'
Ik trek zijn broek naar beneden. En kijk dan naar Liv.
'Ja die ook ja.'
Ik schud mijn hoofd. Ik kan dit niet Liv.
'Damian?'
'Hij is bewusteloos. Doe wat je moet doen. Nooit willen weten wat deze macho eigenlijk heeft?'
Ik schud mijn hoofd.
'Onderbroek uit.'
Ik laat een traan en terwijl ik mijn hoofd weg draai trek ik zijn onderbroek naar beneden.
Iel. Ik raakte het aan.
Ik gooi de onderbroek naar Liv.
'Fem.'
Ik draai mijn hoofd.
'Steek nu.'
Ik schud mijn hoofd.
'Fem steek hem !' Zegt ze dreigend.
Ik huil. Heel hard.
'Fem steek!'
Ik schreeuw.
'Fem nu!'
Ik laat mijn lichaam vallen. Zo op het mes. Het mes steekt in Damian zijn borst. Ik laat het mes los en huil.
'Damian..' Fluister ik.
'Goedzo Fem. Ik ben zo trots op je.'
Ik schud mijn hoofd.
'Wat voor beste vriendin ben je Liv? Je laat me Damian neersteken.. Je laat me huilen..'
Ze schud haar hoofd.
'Nee Femmie. Dat gevoel dat je nu hebt verdwijnt zo. Je word blij.'
Ik schud mijn hoofd.
Liv trekt het mes eruit. Ze gaat met haar handen over zijn bebloeden lichaam en smeert het over zijn nek. 
'Smeer het in zijn gezicht Fem. Voel zijn bloed.'
Ik slik. Ik schud mijn hoofd. Adem ik nog wel? Hoog. Mijn ademhaling zit hoog. Tranen over mijn wangen. Nog meer. Let op je adem. Wrijf je tranen weg.
'Fem. Blijf erbij.'
Ademhaling.
'Fem smeer.'
Tranen.
'Femmie nu.'
Ademhaling hoog. Op mijn knieën.
'Goedzo lieverd.'
Bloed aan mijn handen. Tranen. Over zijn wang. Ik kus hem op zijn voorhoofd. Tranen.
'Kom maar meisje.'
Ik sta op. En loop naar Liv toe. Ze ontvangt me met open armen en trekt me stevig tegen zich aan.
'Ik ben heel trots lekkerding.'
Ik schud mijn hoofd.
Pak zijn kleding en ga maar weer slapen.
Ik pak zijn kleding en loop richting het kampje. Ik zak mijn slaapzak in en druk Damian zijn kleding in mijn gezicht. Huilend wieg ik mezelf heen en weer. Zoveel spijt. Zoveel tranen. Zoveel pijn. Wiegend probeer ik in slaap te komen. Hoe ga ik dit mezelf ooit vergeven.. Hoe gaat Damian mij dit mij ooit vergeven ..

-De