My Zombie

~1

Wat ben ik aan het doen met mijn leven, ik ben zo bleek, ik moet meer naar buiten gaan, ik moet beter gaan eten, mijn postuur is vreselijk. Mensen zullen me meer gaan respecteren als ik recht sta. Wat is er mis met mij, ik wil gewoon meegaan met de mensen, waarom lukt dit niet? oh...ja...dat komt omdat ik dood ben...
Ik slof een beetje door het vliegveld, want ja....hier woon ik.
Ik moet niet zo hard tegen mezelf zijn...ik bedoel...we zijn allemaal dood: dit meisje is dood, die jongen is dood, die jongen in de hoek is zeker dood. Jezus hun zien er slecht uit.

Ik zou mezelf graag voorstellen, maar ik weet mijn naam niet meer, ik denk dat het begint met een r, maar dat is ook het enige wat ik me herinner...ik weet mijn naam niet, mijn ouders of mijn baan. Maar mijn rode hoodie zegt al dat ik waarschijnlijk niet belangrijk was. Soms kijk ik naar de andere en probeer ik de bedenken wat hun waren.
Hij was een conciërge........hij was de zoon van de rijke baas van de CAO......zij was, een personal trainer. En nu ben je een dode. Ik heb een lang nagedacht over hoe deze hele apocolypse is begonnen: Een kerncentrale is ontploft met een gevaarlijke straling, een virus is ontstaan of een radio-actieve aap is ontsnapt. Maar het maakt niet meer uit, Dit zijn we nu.

Dit is een normale dag voor mij, ik slof wat rond, af en toe loop ik tegen iemand aan, kan geen sorry zeggen. Of ja, helemaal niks zeggen. Het moest veel beter zijn voor dit, waar iedereen kon communiceren en hun emoties delen. en gewoon...meedoen met elkaars dingen. Veel van ons hebben hun huis van dit vliegveld gemaakt, ik weet alleen niet waarom, ze wachten hier op hun vlucht denk ik, maar ik ben niet zeker waar we allemaal op aan het wachten waren.

Ik kijk naar links, ik zie 3 zwarte skelet achtige wezens. Deze noemen we Knokkige. Ze vallen ons niet echt lastig, maar ze eten alles met een hartslag. Ik eet ook alles met een hartslag, maar ik heb het er tenminste moeilijk mee. Iedereen zal ooit ook zo een worden. Op een bepaald punt geef je het gewoon op denk ik. Je verliest al je hoop, en na dat is er geen weg terug meer. Ik zie iemand een stuk vel van zijn gezicht af trekken. Ah..stop, stop je maakt het erger. ik zucht, dit is wat er later ook met mij gaat gebeuren, dat is jammer..
Ik wil niet zo zijn. Ik ben alleen, ik ben verdwaald. Maar ik ben echt verdwaald, ik ben nog nooit in dit deel van het vliegveld geweest. Er komen 2 kinderen langs mij sloffen. Zouden hun ook verdwaald zijn? Rondlopen maar nooit je eindpunt bereiken. Zouden ze zich opgesloten voelen? Willen ze meer dan dit? Of ben ik de enige...

Ik slof naar 'mijn' vliegtuig, mijn huis. Zo sloom als het maar kan pak ik een plaat, leg deze op de platenspeler en begin het liedje te draaien. Ik slof naar een stoel en ga zitten...