Hayaller değil midir bizi paramparça eden ? Ne de olsa hiç bilmediğimiz bir insanı seviyorduk biz , nedensizce . Hayallerdi tutunduklarımız ve umutlardı bağlandıklarımız . O değildi , bizim büyük hayallerimiz ona fazlaydı . Sevmedi de zaten , olsun . Bilmiyor muyduk böyle olacağını ? Şimdi sığınaklarımız yine hayaller . Sadece bu sefer daha çok acı dolular . Gerçeklere benzemişler birazcık . Bize de bu gerekti zaten , biraz gerçek . Şimdi her şey daha aydınlık ve ağzımızda yine aynı cümle dönüp duruyor "Biliyordum." Hayaller gerçeklerin mahkumu olup çıka geldiler yine . Bize de kırgın yaşlar dökmek düştü , alışılmışlıklarla dolu umutsuz yaşlar . Olsun , "sevmiştik"diye haykırırız geceye "çok sevmiştik , çok başka sevmiştik. Olmayacağını bile bile sevmiştik." Belki Ay anlar bizi , "üzülme"der uzaktan "kendisi kaybetti" . Fakat Bayım kaybeden sensen , bende ki bu kaybetmişlik hissi neden ? İşte Ay bunu açıklayamazdı . Sustum , yeniden , senden habersiz , en çok sana . Hayal kurdum biraz , üzüleceğimi bilerek . Yanağımdaki kuru göz yaşlarına rağmen yaptım bunu . Sonra esen soğuk rüzgarın arasında sigara ile bir kadın geçti caddeden , ona dalıp gittim . Belki hayal kuruyordu . Belki o da başkasına susuyordu."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TUMBLR HİKAYELERİ
Short Storyoysa her aşk hikayesinin sonu unutmaya çalışmakla bitmiyormu?ve biz hala buna aşk mı diyoruz?komikmiş.
