Her veda bırakır izini.
Lisenin daha ilk günlerinde gördüğüm,yemyeşil gözlü,kumral saçlı gamzeli çocuk 16 yıl sonra bugün yine kalbimde.Oda beni sevmişti.Dile kolay 4 buçuk sene çıktık.Üniversite sınavından sonra ben İzmir e gitmek zorunda kaldım.Gitme dedi.Ama mecburdum.İstese oda tercihlerini İzmire yapabilirdi ama yapmadı.Sonra bana soğuk davranmaya başladı.Ondan 4 gün sonrada ayrılmak istediğini söyledi.Tamam dedim,zaten ne diyebilirdim ki başka.
Ben İzmir'e gittim.5 sene sonra öğrenci olarak çıktığım İstanbul'a,Avukat olarak döndüm.Belki tekrar döner bana sever beni diye düşünmüştüm ama alakaası yokmuş.Ortak arkadaşlarımız sayesinde bi buluşmak istedim.Kabul etti.Çocuklar gibi sevinmiştim.Lisedeyken beraber gittiğimiz kafede buluştuk.Nasılsın falan gibi konuştuktan sonra,bişey gördüm.Parmağında alyans vardı."Ev-evlendin mi sen?"dedim kekeleyerek.Nişanlanmış.O an belki kurşun sıksanız devrilmezdim ama tek sözüyle yerle bir oldum.Acıdı çok derinlerimde bi yer.Bana düğün davetiyesini bırakıp gitti.
Bugün onu ilk gördüğüm günün üstünden 16 sene geçti.O hala benim lisenin ilk günü gördüğüm anda kalbimde edindiği yerden çıkmadı.Hala orda.Şimdi 1 kızı var.Benim ismimi koymuş.Bense hala onun yerine birini koyamadım.Hayatın adaleti bu kadardır işte arkadaşlar.Ötesi yok.
-Arkadaşlar bayadır bölüm atamıyorum kb.Bu arada edindiğim bi bilgiye göre kadın şuan 36 yaşında.Adam çocuğunu okula bırakırken araba çarpmış ve adamın mahkemede avukatlığını kadın yapmış...
Dünyada ne büyük acılar var değil mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TUMBLR HİKAYELERİ
Cerita Pendekoysa her aşk hikayesinin sonu unutmaya çalışmakla bitmiyormu?ve biz hala buna aşk mı diyoruz?komikmiş.
