My Love Guru

Epilogue

AN: So papa'no, this is it, pansit! Let's say goodbye na kila Princess and Maine. Nawa'y napasaya kayo ng story ko na 'to. Pasensya na kung medyo natagalan pero eto na, completed na rin sya sa wakas. (Btw, nakalimutan ko kung may nalagay akong surname ni Princess sa past chapters pero tinatamad akong magbasa, so kung mali yung surname na nilagay ko dito, pakitama na lang ako, salamat. Haha.)

Maraming-maraming salamat sa lahat ng nagbasa, bumoto, at nagkomento sa story na 'to. Mahal ko kayong lahat. Salamat talaga.

Pasensya na kung hindi eto lang yung inaasam nyo na ending nito pero eto lang talaga yung nakayanan ko, haha. Sorry po. Pero sana, mag-enjoy pa rin kayo.

=============================

MAINE'S POV:

"M-maine." mahinang sabi nya. I automatically smiled when I heard her voice. Kahit kelan talaga hindi ko pagsasawaan na pakinggan yung boses nya.

"Hi Love." really Maine? After ng lahat ng pinractice mo kanina, yan lang yung sasabihin mo? Like, seriously? "I uh." Crap! C'mon Jarmaine, just let it out.

"What are we doing here? Sabi mo nasa airport ka." sabi pa nya.

"We are in the airport. Tingnan mo o, andito yung airplanes." nakangiting sabi ko pa.

"So, about dun sa kanina--"

"Hey. No need to explain. Alam ko naman lahat." nakita kong kumunot yung noo nya kaya bago pa sya magtanong, inunahan ko na syang magsalita. "Hindi ako magaling magsalita tulad mo, minsan nga, hindi ko alam na nasasaktan na pala kita sa mga nasasabi ko so naisip ko na uhm, naisip ko na--" Oh f*ck! Why am I acting like a lovesick puppy here? Oh sh*t sh*t sh*t Jarmaine, umayos ka!

"Go on Love." nakangiting sabi nya. Mukhang nakabawi na sa pagkabigla sa mga nangyayari ngayon.

"Just uh--"

Nakangiti naman syang lumapit sa akin at hinawakan ako sa pisngi.

"Love, ako lang 'to. Hindi mo kailangang kabahan." sabi pa nya.

"Kaya nga ako kinakabahan eh. Kasi ikaw yan." mahinang sabi ko pa kaya mas lalo syang nagsmile.

"Hindi ko alam na ganyan pala yung epekto ko sa'yo." sabi pa nya sabay kindat. Oh really now? Kanina lang gulat na gulat sya tapos ngayon, nanunukso na sya? Wow ha.

"Shut up." mataray na sabi ko sa kanya.

"Make me." sabi pa nya na mas inilapit yung mukha nya sa mukha ko.

Stop Jarmaine. Bawal. Lagot ka kay Amang. Magkontrol ka or hindi ka makakauwi ng buhay sa Manila.

Mas lalo naman syang natawa nang bigla akong lumayo sa kanya.

"Sorry." hinging paumanhin ko sa kanya. Baka kasi isipin nya na ayoko syang halikan eh. Hell NO! Kung pwede lang talaga, eh kaso, nandito yung--ugh. Nevermind. "Tulad ng sabi ko kanina, hindi ako ganun kagaling sa words so yon, I want you to listen to this song. Uh, and sorry sa voice ko, in advance." kinakabahan pa ring sabi ko.

D*mn you Marlo! Bakit ba kasi nakinig ako sa kanya nung sinabi nyang haranahin ko si Princess eh. Hindi pa mandin ako masyadong kumakanta. And I'm not a good singer. Seriously. But if ganito talaga sa province, and para mapatunayan sa parents ni Princess na karapat-dapat ako para sa anak nila, then I'll do it.

Agad akong umakyat sa stage at ganun na lang yung gulat ni Princess nung makita nyang kasama ko dito sila Joel, Andy, and Patricia. Kesa daw kasi umarkila kami ng banda, mas maganda daw kung kami-kami na lang daw yung tutugtog and kakanta.