The Bad Boy

Κεφαλαιο 34ο

Emily'$ POV

Προσπάθησα να σφιξω το χερι του Λουκ και τα κατάφερα. Τον ένιωθα να με κοιτάει επίμονο. Μου ξαναειπε να τον σφιξω και έτσι εκανα με όλες μου τις δυνάμεις. Όταν το κάνα μου ειπε θα φωνάξει γιατρό και να κρατηθω λίγο ακόμα. Αλλά δεν είχα τις δυνάμεις για να το κάνω αυτό. Έτσι έπεσα σε ενα βαθύ ύπνο ελάχιστων λεπτων.

Νιώθω τον εαυτό μου στον αέρα να περπατάει. Γύρω μου είναι το απόλυτο σκοτάδι. Δεν ξέρω που πηγαίνω ή που βρίσκομαι. Άρχισα να πανικοβαλομαι και να ουρλιαζω χωρίς ανταπόκριση. Έτρεχα στο άγνωστο , ένιωθα τυφλή.

Αφού δεν είχα αλλη πνοή για να ανασανω απο το πολύ τρεξιμο ,σταμάτησα. Λαχανιασμενη εκατσα στο κενό. Έκλεισα σφιχτά τα ματια μου με αποτέλεσμα να κυλησουν αρκετά δάκρυα λύπης και μοναξιάς.

Καθώς έκλαιγαν βουβα άκουσα εναν ήρεμο θόρυβο. Άνοιξαν τα ματια μου και είδα ενα αρκετά φωτεινό ανθρωπο. Με πλησίαζε και αρχισε να φαίνεται το προσωπο αυτου του ανθρώπου.

"Γλυκό μου κοριτσάκι, γιατί βρίσκεσαι σε αυτή την κατασταση;" άκουσα μια γερικη γυναικεία φωνη. Είναι γνωστή. Είναι η γιαγιακα. Η αγαπημένη μου γιαγιά που πέθανε απο καρκίνο. Ηταν η μόνη που με καταλάβαινε τόσο.

"Γιαγιακα μουυυυυ" σηκωνομαι σαν ελατήριο και έτρεξα να την εγκαλιασω. Πρώτη φορά μετα απο 4 χρονια νιώθω και παλι την ζέστη και τρυφερή της αγκαλια.

"Γλυκιά μου μην κλαις. Ήθελα να σου πω οτι αυτό που έκανες ηταν μεγαλο λάθος. Δεν τον άφησες να σου εξηγήσει καν χρυσο μου. Τώρα αυτό που θέλω να κανείς είναι να βάλεις τα όλα τα δυνατά σου. Δεν θα πεθάνεις σε αυτό το καταραμένο νοσοκομειο. Θα πεισμωσεις και θα ανοιξεις τα ματια σου. ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ." μου λέει και με εμψυχωνει.

"ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩΩ" φωνάζω και εγώ. Προσπαθώ πολυυ.

"ΞΥΠΝΑΑΑΑΑΑΑ" μου φωνάζει και ανοίγω διάπλατα τα ματια μου.