THE REBOUND

PART FOUR

The following days i became possessive. Kapag nagbo bond kaming dalawa gusto kong sa bahay lang o di kaya sa kanila lang. I don't want outside cause we might see her again. I'm afraid na baka mangyari na naman yunh sa mall. Kaya kahit na burong buro na kaming dalawa.  We just stay at home. Alam kong napipilitan lang sya kahit hindi nya sabihin yun. Pero sa ngayon, ang naiisip ko lang ay ayaw kong magkita silang dalawa.

   "Do you really need to go? What if, wag ka nalang umatend?"

"May." he held my hands. "I should. Kelangan yun sa organization namin and besides, it's just five days."

"Kahit na." Baka kasi kasama si Rina dun. Yes, nag aaral na ulit sya dito.

Nalaman ko na three weeks after they broke up, Rina transferred to another school. Hindi ko lang alam kung saan.

I can't go with hin dahil camp yun ng organization ng department nila at magkaiba kami ng department. May possibility na makasama si Rina dahil magkaparehas lang sila ng department.

Sa huli, wala na akong nagawa. Maaga silang umalis at hindi na ako nakapaghatid pa.

   One day palang syang nawawala pero pakiramdam ko months na. I became anxious. Pangatlong dial ko na ng phone nya but he's still not picking it up.

"Oh thanks sa wakas Ry!" Nang sa wakas sinagot nya na.

"I'm sorry May. We've  been busy here. How are you?"

Dumapa ako sa kama ko.

"Fine. Ikaw ba?"

"Okay lang naman. I'm enjoying here." Masigla nyang sabi.

I wish i was there.

"I miss you."

" I miss you too May. Thank care of yourself." Napangiti ako.

"Yes i will. You too."

Kanina atat na atat akong sagutin nya yung phone nya then now na nag uusap na kami, paranh naubusan ako
ng sasabihin. Parang gusto ko lang marinig yung boses nya. Ang corny talaga.

Nag iisip ako ng sasabihin and then may naalala ako.

"Hey Ry. May.... i  ask  you something?"

"What is it?"

"Kasama nyo ba si..." Naputol ang kabilang linya. I dialled. again pero
can not be reach na sya.

Naalala ko, sa liblib na lugar nga pala sila napunta. Somewhere in Visayas and malamang walang power duon. Shit! I haven't able to ask him!

    "I miss you so much Ryan!" I jumped up to him ng makapasok na sya sa bahay nila.

Inabangan ko nalang sya sa bahay nila because i can't wait any longer to see him. The last time we talked over the phone is yung day one pa nila dun. Since then, hindi ko na sya nakausap. I really miss him so much!

Lumayo ako ng kaunti sakanya at tinitigan sya.

"Ang itim mo Ry. Pumayat ka pa." Sinipat ko ang mga braso nya. He lost weight there at mukang nababad pa sila sa init ng araw. "Kumakain ba kayo ng tama dun?"

Ngumiti lang sya sakin ng matamlay.

"May i'm sorry but i'm still tired. Pwedeng bukas nalang tayo mag usap?" Nanlulumo akong tumango at binitawan na sya.

Then he patted my head at umakyat na.

Palagay ko mas mabuti ngang bukas nalang kami mag- usap. At least i've seen him.

Nagpaalam ako sa magulang nya and then i left. Kinabukasan, tinawagan ko sya kung okay na sya at pwede na akong pumunta sa bahay nila.

He didn't answer my call rather he sent me a message.

'May, you can't go here today. I have flu. I'll text you tomorrow kung magaling na ako okay? Saka tayo
magkita.'

Nagreply ako kaagad.

'I can take care of you. Pupuntahan kita. Kelangan mo ako ngayon.'

Naghintay ako sa text nya pero ang bagal ng dating so nagready nalang ako. Pupuntahan ko sya.

But when i checked my phone after 20 munites, he replied.

'Please wag na. Tomorrow nalang. I'll text you. Bye.'

Napaupo ako sa kama ko. What's happening? Ayokong makaramdam ng takot pero bakit ganito yung nararamdaman ko. Parang pakiramdam ko ayaw nya akong makausap. Pakiramdam ko may mali.

Kinabukasan i recieve a text from him.

'Tonight. 7:30 at Cafe Rio. Let's talk. I've to tell you something.'

Bigla akong kinabahan sa text nya sakin. It's.... it's too formal and i don't like it. This is not the way he text me.

Pero mas kinakabahan ako sa gusto
nyang sabihin sakin. Literal na kumakabog ang puso ko at para akong nilalagnat sa init ng pakiramdam ko. Nanginginig ang bawat himaymay ng katawan ko.

Sa sobrang pagkakaba, hindi ko natiis ang 7:30 pm nya. My nervousness was painfully killing me little by little.

Dali dali akong nagbihis at pinuntahan sya sa bahay nila.

Nagulat sya ng makita ako.

"May, i told you...."

"What is it Ry?" My voice was quivering. I don't know but i'm really nervous and anytime i might explode.

Hinawakan nya ako sa braso at dahan dahang hinihila paakyat ng kwarto
nya.

Yung pakiramdam ko, ang bigat.