Hate Over Love (Βιβλίο #2)

Έχεις Αλλάξει

Μπρανσον POV

Αφού έδωσα διαταγή στον Τζάρεντ να επιστρέψει στα καθήκοντα του, έμεινα τελείως ακίνητος παρατηρώντας την Μικελα. Έπιασα τον εαυτό μου να κρατάει ασυναισθητα την αναπνοή του, από φόβο μήπως όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που από στιγμή σε στιγμή θα διαλυθεί μπροστά στα μάτια μου. Εφτά ολόκληρα χρόνια!

Με την Μικελα είμαστε μαζί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αρχικά δεν την συμπαθουσα και δεν παρελειπα να της το δείχνω όσο πιο συχνά μπορούσα. Ως αγόρι που βρισκόταν σε μικρή ηλικία, ήθελα να ασχοληθώ με τα στιλετα και με διαφορα όπλα μαζί με τους φίλους μου. Πίστευα ακραδαντα ότι ένα κορίτσι δεν έχει καμία απολύτως θέση σε τέτοιου είδους δραστηριότητες.

Μία μέρα, οταν κοντευα να κλείσω το δωδεκατο έτος της ηλικίας μου, ήθελα όσο τίποτα άλλο να εγκαινιασω το καινούργιο μου τόξο. Έστησα λοιπόν με την βοήθεια των φίλων μου διάφορους στόχους σε ίση απόσταση μεταξύ τους στην αυλή του παλατιου. Αρχίσαμε την τοξοβολία γεμάτοι αισιοδοξία, αλλά σύντομα καταλάβαμε πως δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Είχαμε σχεδόν απελπιστει και ήμασταν έτοιμοι να τα παρατησουμε, όταν ένα τόξο έσκισε τον αέρα και καρφωθηκε εκπληκτικά κοντά στο κέντρο του πρώτου στόχου. Γυρίσαμε εκπληκτοι για να δούμε το άτομο που τα κατάφερε. Είχα μείνει αναυδος με το θέαμα που αντικρισα εκείνη την ημέρα. Μια οκταχρονη αναμαλλιασμενη Μικελα να με κοιτάει όσο πιο παρακλητικα μπορούσε.

" Τώρα μπορώ να παίξω μαζί σου; " είχε ρωτήσει και τα γαλάζια της μάτια ελαμπαν από ανυπομονησια. Της χαμογελασα εγκαρδια, και μου ανταπεδωσε το χαμόγελο, με τα μπροστινα της δόντια να λείπουν.

Από τοτε καταλήξαμε να είμαστε αχωριστοι. Τις πρώτες μέρες ήταν τόσο ενθουσιασμενη που την αποδεχτηκα, που ήταν πρόθυμη να κάνει τα πάντα προκειμένου να μου δείξει την ευγνωμοσυνη της. Μου έφερνε οτιδήποτε της ζητούσα σχεδόν αμέσως και πότε δεν γκρινιαξε για τίποτα. Ύστερα από έναν χρόνο, την έπαιρνα μαζί μου όποτε πήγαινα στον ποταμό του Βασιλείου μας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που καταστρέφαμε πάνω στα παιχνίδια μας τις σοδειες των υπηκοων και αντιμετωπιζαμε τις συνέπειες στο σπίτι, όπου ο πατέρας μου δεν ήταν και τόσο χαρούμενος μαζί μας. Η Μικελα δεν ήταν σε καμία περίπτωση το κλασσικό κορίτσι. Προτιμούσε χίλιες φορές παραπάνω τον πετροπολεμο από τις κούκλες και τα βιβλία.

Παρόμοια δυνατή φιλία μοιραζοταν και οι γονείς μας. Ο πατέρας της είχε στην κατοχή του ένα ολόκληρο μεταλλουργειο, αναμφίβολα το καλύτερο σε ολόκληρο το Βασίλειο. Προμήθευε σε καθημερινή βάση τους διοικητικους υπαλλήλους του πατέρα μου με πανοπλιες, ασπίδες, σπαθιά και όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό που χρειάζεται το πεζικο το ιππικο της Μεσοποταμιας. Αν δεν υπήρχε ο πατέρας της, ήμασταν πολεμικά εκτεθιμενοι.