Hate Over Love (Βιβλίο #2)

Αγαπάω άλλη

Έρικ POV

Την κοιτούσα που κοιμόταν δίπλα μου, με μια ήρεμη έκφραση στο πρόσωπο της. Τα μαύρα μαλλιά της καλυπτουν ελαφρά το λευκό της δέρμα και μου ήρθε η επιθυμία να τα χαιδεψω. Αλλά τελευταία στιγμή έκανα πίσω. Η ματιά μου έπεσε πάνω στο σώμα της.

Έχουν περάσει εφτά μήνες από τότε που νικησαμε το Μεγάλο Συμβουλιο και από τα νέα της εγκυμοσύνης της Ναυσικας. Η κοιλιά της πλέον ήταν πολύ μεγάλη και δυσκολευοταν να κάνει αρκετά πράγματα. Σταματησαμε να πηγαίνουμε βόλτες στα άγρια και πανέμορφα δάση του Βασιλείου των Κρυσταλλων, να ιππευουμε και γενικότερα να αισθανομαστε ελεύθεροι.

Ανασηκωθηκα ελαφρά, πέρασα το χέρι μου μέσα από τα ανακατα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να τα τιθασευσω και ετριψα τα μάτια μου. Το βλέμμα μου έπεσε ανάμεσα στις ανοιχτοχρωμες κουρτίνες του δωματίου μας. Έξω υπήρχε ακόμη πυκνό σκοτάδι, χωρίς κανένα ίχνος αστεριών. Τις τελευταίες εβδομάδες δυσκολεύομαι πολύ να κοιμηθώ. Οι σκέψεις ποτέ δεν σταματούν να πηγαινοερχονται στο μυαλό μου, ακόμη και όταν είμαι κουρασμένος. Σαν να μου υπενθυμίζουν τα λάθη μου καθημερινά και το πως θα μπορούσε να ήταν η ζωή μου αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έβαλα την περισκελιδα μου μαζί με ένα πουκάμισο. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και πήρα ένα στιλέτο, τοποθετώντας το στην φοδρα της περισκελιδας μου. Πλησίασα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα  την πλέον σύζυγο μου. Ακόμη και όταν λέω τη λέξη από μέσα μου, θέλω να ξεσπασω σε υστερικα γέλια με την τύχη μου. Εσκυψα από πάνω της, και ένιωθα την ζέστη της αναπνοή να χαιδευει τα σκεπασματα.

"Ναυσικα " ψιθύρισα. Εκείνη άλλαξε λίγο τη θέση της με ένα ελαφρο συνοφρυωμα στα καλοσχηματισμενα της φρύδια. Το χέρι της κατευθυνθηκε σχεδόν αμέσως πάνω στην κοιλιά της και την χαιδεψε προστατευτικα.

Παρατήρησα το ήρεμο πρόσωπο της και θυμάμαι κάθε φορά το χαμόγελο που απλώνεται στα χείλη της όταν μιλάει για το παιδί μας. Δεν χάνει ποτέ αυτόν τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία να γεννηθεί 'το μικρό τερατακι' όπως το αποκαλεί. Εγώ αντίθετα, κάθε φορά που έρχεται αυτή η κουβέντα στο προσκήνιο δεν μπορώ να σταματήσω να νοσταλγω τις υπέροχες μέρες που ζησαμε μαζί. Είχαμε κάτι το ελεύθερο, χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Απλά περνούσαμε καλά. Το πως προέκυψε το παιδί, ούτε που το αντιληφθηκα...

Προχώρησα προς τον διάδρομο και έκλεισα μαλακά πίσω μου την πόρτα του δωματίου μας. Κατευθυνθηκα απευθείας στο μοναδικό σημείο που έβρισκα ηρεμία, που μπορούσα να σκεφτώ χωρίς να με πιεζουν και να μου υποδεικνυουν τι να κάνω τα πεθερικα μου. Είναι ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς πως εγώ ήρθα εδώ για να βρω την ελευθερία που μου έλειπε, και τελικά κατέληξα με παιδί και μια γυναίκα που δεν γνωρίζω σχεδόν καθόλου.