UMUDUM'A HASRETLE

🎶

Herşey zorlaşıyor. Insanlara umut bağlamayın diyen ben, ben değilim sanki. Kanatlarım kırılıyor ama ölmüyorum işte. Kırılıp, yıkılıp, öldüm dedikten sonra bile ayağa kalkıp bi bok olmamış gibi davranmak yerine tek günlük ömrü olan kelebek olmayı yeğlerdim.

Küçükken ölümsüz olmayı isterdim. Bilmiyordum ki büyüyünce hayat ne kadar zorlaşıyor.

Yakın bir arkadaşım vardı. Arkadaş kelimesi bile az gelirdi ona, kardeşim olarak görürdüm. Öyle görür öyle korumak isterdim. Buluştuğumuz zamanlar aynı yola gitmeyi isterdim. Sarıldığımızda bırakmamak isterdim. Uzun tırnaklarının arkasında kalan boşluğu severdim. O konuştuğunda kirpiklerinin sonunda yalnız kalan kirpiğine odaklanırdım. Öyle güzeldi ki. Gözlerinin güzelliği ile yarışamasa da çok severdim. Parmaklarımı örerdi. Ağlasam sarılır, saklardı. Omzumda sessizce, farkettirmeden ağladığı günü unutamam bile. O sadece bir arkadaş değil; dost, sevgili, sırdaş, hayaller kurduğum insan. O herşeydi, ki benim için hala kıymetli, hala değerli. Fakat ben onun için o kadar kıymet taşımıyorum artık. Biliyor musunuz benden nefret ettiğini de söyledi. Ama biliyorum ki hala seviyor, özlüyor. Sevmek istiyor beni. Nasıl oldu da nefret etti bilmiyorum.

Bugün uzun zaman sonra ilk kez konuşabildik yüzyüze. Ona sarilamayacagimi, ellerine dokunamayacagimi, eve gittiğimde tek kelime olsa bile mesaj dahi atamayacağımı söyledi. Hatta bunun için söz bile verdim. Herşeyi geçtim de sarılamamanın verdiği eksikliği hiç kimse hiçbir sevgi dolduramayacak.

Şimdi attığım adımlarda onu arıyorum. Kollarım ondan başkasına açılmıyor. Kimseyle göz teması kurmuyorum. Bir yerlere dalıp gidiyorum. Konuşmuyorum, çoğunlukla yazıyorum. Dilime düşmeyen kelimeleri yazıya döküyorum. Aklıma gelen herşeyi yazıyorum. Neredeyse akşama kadar yalnızca susup yazıyorum.