İSİMSİZ

İSİMSİZ #8 (Cennet)

Herkese merhaba canlarımmm❤ Sekizinci bölümümüze merhaba deyin.Biliyorum çok geç bölüm atıyorum fakat siz de beni anlayın.Çok az okuma oluyor. N'olur hikayeyi tanıdıklarınıza,arkadaşlarınıza, birilerine tavsiye edin.Ben hikayemin iyi olması için elimden geleni yapıyorum.Lütfen siz de oy verip yorum atarak bana katılın canlar.İyi Okumalaaaar 😘

.............................................................................................................................................

Müzik durduğunda sadece Alazı izliyordum.O da etrafı..Etrafa bakınca çok umutsuzlanmıştım.Herkes sadece mal gibi bakıyordu.Yapamamıştım işte.Yine..Kimse beğenmemişti.Ben şarkıya girmesem beğenirlerdi.Sadece Alaz olsa beğenilirdi.Benim yüzümden o da alkışlanmıyor,tebrik edilmiyordu.Ama ne yapabilirdim ki? Tutamamıştım kendimi.Anın büyüsüne,Alazın büyüsüne kapılmıştım.

İçimden 'kimi kandırıyorum?' deyip eğilerek mikrofonu yere bıraktım.Burnum sızlamaya başlamıştı.Hayır, ağlamamalıydım. Sahne basamaklarını inerken gözlerimin dolmasını engellemek adına ellerimle sildim.Yere adımımı attığım an, bir el beni kolumdan tutup kendine çevirdi.Alaz olmalıydı. Alazdı da..

''Nereye gittiğini zannediyorsun?'' kahverengi gözlerini sorguyla yüzüme dikmişti.

Yüzüne bakmaya korkuyordum.Daha doğrusu bakışlarındaki güzelliğin beynimi ele geçirmesinden korkuyordum sanırım.Başımı yere eğip ayakkabılarıma bakmaya başladım.Gözlerinin hala üzerimde olduğunu hissedebiliyordum.Ama kafamı yine de kaldırmadım.Hala kolumda duran elini de kaldırıp iki eliyle yüzümün iki yanından tuttu ve ona bakmamı sağladı.

''Eğer istersen her zaman yanında olacağımı söylemiştim.Ben yanında olmak için her boku yaparken, senin isteksiz durman beni çıldırtıyor.Her şeyi yarıda bırakıp gideceksen,hayattan tam bir şekilde ayrılamazsın.Tıpkı 'baban' gibi.''

Sinirli bir şekilde söylemişti ama bağırmamıştı.Açık kahverengi gözlerinden sözlerinin sonunda dumanlar çıkmıştı sanki.Elleri hala yüzümdeydi.Şu an tüm kalabalığın gözlerinin bizim üzerimizde olduğundan, fakat dilimizden bir şey anlamadıklarından emindim.Sadece aval aval bakıyorlardı.Bizse Alazla sadece birbirimizin gözleri üzerine kenetlenmiştik.Ona bakmaktan etrafımı göremiyordum.Duygulu bakışlarına kilitlenmiştim.Sanki beni içine çekecek gibi bakıyordu.

Ağzımı açıp tek bir kelime çıkarttım ses tellerimi zorlayarak ''Haklısın''

Bir anlığına gözlerini benden çekip etrafına baktı.O bakışlarını çektiğinde o uçuyormuşcasına huzur yok olmuştu.Yine tek başıma kalmıştım.Kahverengileri tekrar beni buldu.Bu sefer gözlerindeki huzur geri gelmişti.Rahatlayıp bir nefes verdi ve ellerini -nihayet- yüzümden çekip kaslı kollarını zayıf bedenime sarmaladı.Bense kalakalmıştım.Kollarımı oynatamıyordum bile.Hem rezil olmuştum, hem duymam gereken mantıklı cümleleri duymuştum, hem de Alaz bedenini benimle bütünleştirmişti.Kalbim koşar gibi atarken zorla kollarımı kaldırıp ben de boynuna sarıldım.O an orada insanların olması umurumuzda değildi.Arkadaşlarımızın olması da umurumuzda değildi.Onlara dikkatimi veremiyordum zaten.Anı yaşıyordum.Çenemi Alazın boynuna batırdım ve gözlerimi kapattım.Odunsu parfüm kokusunu içime çekerken arkadan bir alkış sesi duydum.Sonra bir tane..Sonra bir tane daha...En sonunda da tüm restoranın bizi alkışladığını fark ettim.Alkışlara ıslık sesleri de etki ederken kendimi Alazdan ayırdım ve alkışlayanlara bakmaya başladım.İnsanlara baktığım an kendimi konser vermiş gibi hissettim.Herkes benim hayranımmış, beni izlemeye gelmişler gibi..Bir anda kahkahalara boğuldum.Öyle kahkaha atıyordum ki karın kaslarım ağrımaya başlamıştı.Alaz yanında rezil biri duruyormuş gibi bana bakıp iğrenme hareketleri yaptı ve tekrar insanlara gülümsemeye devam etti.Ben yine de kendimi durduramıyordum.Bir elimle karnımı sıkıp gülmeye devam ettim.Mutluluktan çıldıracaktım.