ทุกๆวัน บยอน แบคฮยอนคนตัวเล็กได้เอาแต่นั่งร้องไห้และมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างบานเล็กๆ เขาได้แต่พรรณนาโหยหา ปาร์ค ชานยอลผู้ที่เป็นถึงยอดรักของเขาและทุกลมหายใจทุกวินาที
"ทำไมเฮียชานถึงทำแบบนี้ ฮึก.."หยดน้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาที่ส่องประกายดุจดวงดาวนับล้านดวงในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ทีละหยด ทีละหยด
ในเมื่อเฮียชานไม่กลับมา..
แบคจะเป็นคนไปตามหาเฮียชานเอง!
"เฮียชาน!!!! เฮียชานอยู่ที่ไหนฮะ!!"สิ้นเสียงก้องกังวาลของร่างเล็ก ดังกึกก้องไปทั่วชายหาดที่มีทะเลอันแสนกว้างใหญ่
มาตะโกนตอนกลางคืนแบบนี้ คงไม่ใครด่าเราหรอกมั้ง..
ตึก ตึก ตึก
แบคฮยอนไม่รอช้า เขารีบวิ่งไปยังทะเลที่ ณ ตอนนั้นคลื่นซัดมาอย่างรุนแรงเลยทีเดียว
"นี่หนุ่ม ลุงว่าอย่าเพิ่งลงน้ำเลย คลื่นแรงเลยนะนั่น"ลุงชราเข้ามาจับไหล่ของคนตัวเล็ก เพื่อที่จะหยุดการกระทำในชั่ววูบของแบคฮยอน
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ถ้าแบคไม่กลับมา ฝากขอโทษป๊าด้วยนะฮะ"แบคฮยอนรีบปัดมือสากๆของลุงคนนั้น และวิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ห้ามไม่ฟังเลย! ไอเด็กนี่!"ลุงเริ่มหมดความอดทนต่อพลังดื้อด้านของแบคฮยอน และเดินเข้าบ้านไป
ขาเป็น..เป็นตะคริว..
หะ..หายใจไม่ออก...
ลาก่อนนะฮะ..ทุกๆคน..
...
