This isn't real love (Niall Horanfanfic)

#001

Mijn tour zat er eindelijk op! Na al die maanden alle steden bezoeken om over de hele wereld te touren werd me op het einde toch wat lastig. Ik begon mijn familie te missen en mijn vrienden had ik ook voor een lange tijd niet meer gezien. Ik zat nu in de taxi opweg naar huis, ik verlangde al om het gezicht te zien van mijn moeder als ik weer thuis zou komen. Je zal nu wel denken: een superster die geen auto en huis heeft, ik woon dus nog altijd bij mijn ouders en ben er blij om. Al het geld dat ik nu nog verdiende kwam op mijn spaarboekje terecht, ik hield niets over aan mijn carrière momenteel maar dat was ook mijn bedoeling. Ik probeerde een normaal leven te leiden waar ik niet alles zomaar kon kopen en krijgen zonder er iets voor te doen. "We zijn op uw bestemming meid!" de taxichauffeur keek grijnzend achterom terwijl ik vlug mijn koffers nam, hem het geld overhandigde en uit de taxi stapte. Ik deed de autodeur dicht en liep toen naar mijn voordeur terwijl ik hoorde hoe de taxi wegreed. Nog voor ik de deur kon openen stond mijn moeder al voor me met open armen. "Kom hier mijn lieveling! Ik heb je zo gemist!" zei ze. "Ik jou ook mam." zei ik terug terwijl ik haar een knuffel gaf, ik eindigde onze knuffel en ging naar binnen met mijn koffers die ik meteen in mijn kamer ging gaan zetten. Wat had ik deze oude vertrouwde plaats gemist, dit was mijn eerste tour geweest en voor het eerst wist ik hoe het voelde om zolang weg te zijn van je oude vertrouwde omgeving.

*

"En?" vroeg Jorina

"En wat?" vroeg ik terug

"Komaan doe nou niet zo, je weet heus wel waar het over gaat! Hoe was je eerste tour?" zoals altijd was Jorina overactief, ik kon haar al van in de kleuterklas en ze was dan ook een van mijn beste vriendinnen. We konden altijd goed lachen en domme dingen uithalen maar als er iets serieus was kon ik ook altijd bij haar terecht. Ik was enigkind dus ik zag haar al van in het begin al mijn echte zus.

"Ga je het me nog vertellen of moet ik je persoonlijk komen smeken om hoe het ging?" Oeps, ik was dus vergeten te antwoorden op haar vraag.

"Wel, het ging goed. Alleen voelde ik me zo eenzaam, zo plots niemand meer om me heen die me kon laten lachen met dingen die zo ongrappig waren dat ze grappig werden." ik lachte al bij de gedachte eraan.

"Ooooh! Dat is zo lief, ik heb jou ook gemist mijn patatje!" ik hoorde hoe ook Jorina al aan het lachen was. "Kom eten Laurence!" riep mijn moeder vanuit de keuken.

"Jorina, ik moet gaan het eten is klaar, ik bel je later nog eens dan kunnen we afspreken en nog wat bijpraten. Wat denk je daarvan?" vroeg ik

"Dat lijkt me een schitterend idee, morgen om 12uur in Starbucks. See you there!" daarna hoorde ik en lange biep.

"""""""""""""""""""""""""""""

Dit was het eerste hoofdstukje!

Hope you like it! Xx