Camp Half-Blood [MUKE]

บทนำ

     "คุณคลิฟฟอร์ด...ช่วยอ่านเนื้อหาบนกระดานด้วยค่ะ" เสียงของมิสทิฟฟานี่ดังลั่นไปทั่วทำให้ผมต้องโพล่หน้าขึ้นมาจากใต้โต๊ะ

     ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปถึงแอนเเละพีท สองเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เปรียบได้เหมือนนางฟ้าเเละเทวดาของผมเลย 

     ที่ผมเปรียบแบบนั้นเพราะเค้าสามารถช่วยผมได้ทุกเรื่องไงหล่ะ พวกเค้าช่วยผมได้ทุกเรื่องเลยจริง เเต่ยกเว้นเรื่องนี้...

     หลายคนๆที่อ่านมาถึงตอนนี้อาจจะยังสงสัยว่าทำไมผมถึงต้องขอความช่วยเหลือด้วย กะอีเเค่อ่านเนื้อหาบนกระดานเอง ง่ายๆ สบายๆ ครับ สำหรับพวกคุณอาจจะดูสบายๆ เเต่สำหรับผมนี่มันไม่ง่ายเลยทีเดียว

     ผมเป็นโรคDyslexia หรือโรคความผิดปกติทางด้านการอ่าน อืม...บางทีผมก็เขียนมันไม่ได้นะ นั้นแหละสาเหตุที่ทำให้ผมไม่สามารถอ่านบทความบนกระดานได้อย่างที่ควรจะอ่าน 

      "ขอโทษครับมิสทิฟฟานี่ ผมอ่านไม่ออก" ผมตอบด้วยความสัตย์จริง 

      "คุณคลิฟฟอร์ด คุณอยู่---"

      "ผมอ่านไม่ออกจริงๆครับ เผื่อคุณไม่รู้ ผมเป็นเด็กพิการ" ผมขัดก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค 

     "ไมเคิล..." เสียงของแอนดังขึ้น แอนไม่ชอบให้ผมมองว่าอาการที่ผมเป็นอยู่เป็นอาการของคนพิการ เพราะตัวเธอเองกับพีทก็เป็นเหมือนกันกับที่ผมเป็น เเต่ผมไม่สนใจหรอก

      ผมเคยคุยกับพ่อเรื่องอาการผิดปกติของผม ทั้งเรื่องที่ผมไม่สามารถอ่านหนังสือได้ เเละเรื่องที่ผมเป็นเด็กสมาธิสั้นไม่สามารถอยู่นิ่งๆได้เป็นเวลานาน (นี่ผมนั่งกระดิกขาอยู่นะเนี่ย) 

     คำตอบที่ออกจากปากพ่อผมคือ 'ถ้ามันถึงเวลาลูกจะรู้เอง' นี่หรือคำตอบที่ผมควรจะได้รับ? ผมเคยมีความคิดจะตามหาเเม่เพื่อถามเรื่องนี้เลยแหละ...อ้อ ลืมบอกไป ผมไม่เคยเจอเเม่ผม ประมาณว่าพ่อกับเเม่ผมเเยกทางกัน เเละผมไม่ค่อยถามถึงเเม่กับพ่อเสียเท่าไร 

      พ่อมักจะทำหน้าเจ็บปวดทุกครั้งที่พูดถึงเเม่ เเล้วก็พร่ำบอกผมว่า เเม่ผมเป็นคนที่สวยมากๆ แม่ผมไม่เหมือนใคร ที่เเม่จากไปเพราะเเม่มีเหตุจำเป็น 

      "ครูไม่คิดว่าอาการของเธอจะเป็นคนอาการของคนพิการหรอกนะคุณคลิฟฟอร์ด ช่วยกรุณาอ่านมันด้วย" มิสทิฟฟานี่ยังคงเซ้าซี้ให้ผมอ่าน 

     ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมาอย่างช้าๆทีละคำ "ผมอ่านไม่ออกครับ ได้โปรดเห็นใจผมด้วย นะครับ" 

     มิสทิฟฟานี่สบตากับผมก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ "คุณเออร์วิน อ่านสิ"

      มันเหมือนกับเป็นความสามารถของผม ผมสามารถเกลี่ยกล่อมผู้คนได้ถ้าผมตั้งใจพูด ผมไม่รู้หรอกนะว่าผมทำได้อย่างไร

      ผมจำได้ว่าตอนเด็กๆผมเคยไปคุยกับเจ้าของร้านขายเกมส์ ผมจำไม่ได้หรอกนะว่าผมพูดอะไรออกไปบ้างที่เเน่ๆผมกลับบ้านมาพร้อมกับแผ่นเกมส์ราคาเเพงที่พ่อไม่มีวันซื้อให้ผมเเน่ๆหลายเเผ่นเลย

     ในส่วนของสิ่งที่ผมทำเมื่อกี้ผมสาบานเลยว่าผมเห็นแอนกับพีทมองหน้ากันเเล้วส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง ...บางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ

___________________________________________________________________________

ฮาโหลลลลลลล

    ในที่สุดมันก็ถึงแก่เวลาที่จะเเต่งเเนวนี้สักทีค่ะ อยากเเต่งมานานมากเเล้ว พึ่งนึกเเนวเรื่องได้ เย้เย้ 555555555555555555

     หลายๆคนในที่นี้น่าจะรู้จักเพอร์ซีย์ เเจ็คสันกันเน้อะ ใครไม่รู้จักสามารถกูเกิ้ลเอาเพื่อดูหนังได้เลยค่ะ เเต่ฝายจะยึดตามหนังสือเป็นหลัก สงสัยอะไรสามารถถามได้นะคะ

     เรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวในค่ายฮาฟบลัดที่ฝายคิดว่า ถ้าค่ายนี้มันมีจริงๆมันก็น่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆบ้างแหละอะไรทำนองนี้นะคะ

     เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ

ปล.ปกกากมากเลยเพราะเเต่งในคอม ใครใจดีช่วยเเต่งใหม่ให้ฝายด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 555555