Camp Half-Blood [MUKE]

บทที่5 : โทรอะไร

     "เพอร์ซีย์ฉันอยากออกไปข้างนอก" ผมพูดกับเพอร์ซีย์ "จริงๆนะ" เพอร์ซีย์มองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินนำผมไปที่บ้านพักของเค้าเพื่อความเป็นส่วนตัวมากขึ้น

     "มันไม่ง่ายเลยนะไมเคิล" เพอร์ซีย์พูด "ข้างนอกนั้นมีเเต่สัตว์ประหลาด ก้าวขาข้ามเขตค่ายออกไปนายก็ตายได้ทุกวินาทีเลยนะ"

      "ฉันรู้ เเต่กี่ครั้งเเล้วที่นายหนีออกไป" ผมตอบ เพอร์ซีย์ถอนหายใจยาวๆ "ฉันไปแปปเดียวเองจริงๆ"

     เพอร์ซีย์ส่ายหัวรัวๆ "ไม่มีทาง นายออกไปเเล้วตายฉันจะทำยังไง ฉันทำลูกคืนอะโฟร์ไดต์ไม่ได้นะเว้ย"

     "นายก็ไปกับฉันไง" ผมบอก

     เพอร์ซีย์ใช้ความคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะโบกมือไล่ "ไปไหนก็ไปไป๊ เดี๋ยวพร้อมพาไปเเล้วจะบอก หมายถึงว่าถ้าฉันจะพาไปนะ"

    "ห้ะ เพอร์ซีย์นี้นะจะพานายไป" คาลัมลุกขึ้นนั่งมองผมทันทีที่ผมเล่าให้เค้า 

   "อืม อย่างน้อยเค้าก็บอกแบบนั้น" 

     "แอนนาเบ็ธฆ่าเค้าเเน่นอน" 

     "ฉันก็ว่างั้น"

     "ทำไมนายไม่ชวนฉันไปคนเดียว อะไรแบบนี้วะ" คาลัมถาม "ไม่ไว้ใจฉันหรอ"

     "ไม่ๆ ฉันไว้ใจนายคาลัม เเต่ฉันคิดว่าเราสองคนน่าจะไปกันไม่รอด หมายถึงว่าออกไปสองก้าวเเล้วโดนไซเรนลวงไปฆ่าอะไรแบบนี้หน่ะ"

     "ไซเรนมันไม่ออกมาเดินเผ่นผานหรอกไมเคิล" คาลัมพูดเเล้วหัวเราะ "เเต่ก็จริง ขนาดแอนนาเบ็ธยังทนไซเรนไม่ได้เลย เราคงไม่รอด" 

      "นี่ถ้าเราทำอะไรแบบนั้นที่เราทำกันวันก่อน--"

     "เดี๋ยวนะ"

      "คิดไรวะไอ้บ้า หมายถึงว่าถ้าเราส่งสารเทพไอริสอะไรแบบนั้นอีก มันจะเป็นไปได้มั๊ย" ผมถาม

     "ได้นะ เเต่ไม่ทำจะดีกว่า ไครอนต้องอยากจะจับฉันไปส่งนรกทาร์ทารัสเเน่ๆถ้าฉันทำแบบนั้นอีก"  คาลัมพูดเเล้วยกกระป๋องน้ำอัดลมยี่ห้อนึง (ผมจะไม่บอกหรอกว่าเป็นโค้กเพราะผมไม่ได้ค่าโฆษณา) ขึ้นมาจิบ "อีกอย่างนึง ฉันนะลืมไปว่าต่อให้นายมีเบอร์หมอนั้นนายก็ใช้โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ดี"