De Jongen

Vertrekken

Nee.... Dit kan niet!
Er ligt een koffer naast haar. Gaat ze écht weg?! Hoe kan ze ons zomaar achterlaten! Ik hou van haar, maar ik haat haar! Ik haat het dat ik van haar hou! Ik haat het dat ik haar haat! Mijn gevoelens vechten met elkaar, en ik weet even niet meer hoe ik me moet voelen.
Ik kijk nog een keer naar mijn moeder, die nogsteeds niet in de gaten lijkt te hebben dat ik nog besta. Die gedachten maakt me kotsmisselijk. Ik wordt duizelig en begin minder scherp te zien, alles wordt zwart en ik val flauw.
Ik wordt wakker in een witte kamer. Het voelt of ik zweef. Maar dat kan niet! Droom ik? Ik probeer langzaam mijn ogen te openen, maar dat gaat heel moeilijk en kost teveel energie. Ik geef een kleine kreun van de pijn.
'Zoë!', hoor ik een stem zeggen. 'Zoë, wordt wakker!'. Wacht, ík ben Zoë... Wie is mij aan het roepen? Ik probeer in mijn gedachten te zoeken naar een stem die zo klinkt.
De stem klikt warm, maar ook wel een beetje ruw. 'Abrikoosje van me, wordt wakker! Asjeblieft!'. Het is een lage stem. Zo te horen van een man. Maar waarom zou hij mij "Abrikoosje" noemen? Ik ga nog dieper in mijn gedachten opzoek naar een vergelijkbare stem.
Wacht eens, volgensmij is dit hem! Maar ik weet het niet... Zou hij het zijn?!