'KAN JE NIET GEWOON VOOR EEN KEER NORMAAL DOEN?!' Schreeuwt mijn moeder naar mijn vader. Ik zit boven aan de trap te luisteren. Ze maakten wel vaker ruzie, maar zo erg was het nog nooit geweest...
'Jaqueline, sorry ik beloof d-' 'IK BEN KLAAR MET DIE ZOGENAAMDE BELOFTES VAN JOU! ZOEK HET LEKKER UIT, IK GA WEG!', Onderbrak mijn moeder hem. 'Nee, lieverd asjeblieft!' 'Ik zei, IK GA!'
Nee, dat kan niet! Ze mag niet weggaan! Ik hoor dat mijn vader huilt. 'Ma...maar... Hoe moet het dan met de kinderen!'. Zo te horen kan mijn vader het ook niet geloven.
'Dat zoek je ZELF maar uit! Mijn hele leven heb ik alles voor je gedaan. Het wordt tijd dat je voor jezelf begint te zorgen want IK BEN ER KLAAR MEE!'
Nee... Dit kan niet echt zijn... Dit MAG niet echt zijn! Mijn moeder kan ons toch niet zomaar achter laten?! Ik hoor dat ze naar de trap toe komt en ga snel in mijn bed liggen, aangezien ik eigenlijk allang had moeten slapen.
'Lieverd, asjeblieft!', zegt mijn vader met tranen over zijn wangen en in zijn ogen, 'Ik kan niet zonder je, Zoë kan niet zonder je, Nikki kan niet zonder je! Zonder jou zijn we niks! Asjeblieft schat...' 'HOU NOU EENS OP! IK BEN JE "SCHAT" NIET MEER! EN DAT ZAL IK OOK NOOIT MEER WORDEN!'
Het was een hele tijd stil. Dus besluit ik om zachtjes naar ze toe te gaan. Ik loop mijn kamer uit en ga naar de kamer van mijn ouders. Ik kijk naar mijn vader die in elkaar gezakt op het bed zit. Daarna kijk ik naar mijn moeder. Ze staat met haar rug naar mijn kant dus ik kan niet zien wat ze doet. Maar er ligt een ding naast haar... Nee... Dit kan niet!
JE LEEST
De Jongen
RandomZe zat in het park, Aan een rode roos te ruiken. Daar kwam hij, Uit het niets uit de struiken.
