De Jongen

Is ze dood?

Mijn moeder...
Zodra ik mijn moeder zie liggen, wacht ik geen seconde en ren op een razend tempo naar haar toe. Ik kijk naar haar en barst meteen weer in tranen uit. Mijn oma probeert me te kalmeren, maar niets kan mij op dit moment helpen. Mijn moeder is gewond, misschien is ze wel... Dood... Ik voel mezelf weer misselijk worden en knijp mijn ogen stevig dicht. Omdat ik niet weer flauw wil vallen, zet ik die gedachten snel uit mijn hoofd en heel even is mijn hoofd voor het eerst helemaal leeg.
Ik open mijn ogen en kijk mijn oma aan. Ze ziet er moe uit. Maar al snel richt ik mijn blik weer op mijn moeder. Ze ligt op het bed met haar ogen dicht. Een aantal tranen verlaten mijn ogen weer, maar ik hou de rest in. 'Mam...' Zeg ik met een trillende stem. Ze reageert niet... Zou ze aan het slapen zijn? Dat kan toch niet... Misschien is ze flauw gevallen...
Ze is dood. Zegt een stemmetje in mijn hoofd. Laat haar nou maar los en ga verder met je leven. Je hebt toch niks aan haar! Wie is deze stem? Waarom is hij zo gemeen?! Ik wil mijn moeder helemaal niet loslaten, ik wil niet verder gaan met mijn leven zonder haar, ik heb wel wat aan haar! En ik wil echt niet dat ze... Dood is...
'MAMA IK HAAT JE! VERDWIJN UIT MIJN LEVEN!' Komt er ineens in mijn gedachten. Dat had ik vroeger tegen haar gezegd toen we ruzie hadden... Ik meende het nooit, maar ik heb nog altijd ontzettend veel spijt dat ik dat zei. 'STOM MENS, IK HEB NIKS AAN JOU! VERDWIJN UIT MIJN LEVEN!' Ik wil dat deze gedachten stoppen! Ik wil ze het liefst nooit meer horen... Waarom komen ze ineens in mijn hoofd?
Misschien heb ik dat ooit gewenst... Heb ik ooit gewenst dat mijn gedachten waarheid werden?! Natuurlijk heb je dat gewenst, en je was er heel blij mee! Nee... Is het echt... Hoe dom ben ik geweest! Maar dat is al lang geleden, misschien is het niet eens echt en leeft mijn moeder gewoon nog! Maar...
Wat als...