İçimdeki Hayalet

Yeni Ev

Yaz tatilinin ilk haftasını bitirdik. Zaman ne çabuk geçti. Herneyse, kahvaltı masasına oturma vakti gelmişti. Bütün Dinç Ailesi olarak, sofraya oturduk. Derken, aniden kapı çaldı. Babam kapıya baktı.

"Buyrun?" Dedi, babam.

"Levent Dinç ve Ailesi siz misiniz?" Demişti, adam.

"Evet benim, hayırdır bir terslik mi var?"

"Biz, İsanbul Belediyesinden geliyoruz. Bu ev, tamamen size ait olmadığı için, bu evi yıkmak zorundayız. Şuraya imza atarsanız, seviniriz."

"Nasıl olur bu, aniden nasıl çıkmamı istersiniz!? böyle bir şey mümkün değil, olamaz!"

"Lütfen, zorluk çıkarmayın Levent Bey."

"Peki... O halde imza atmaktan, başka bir seçeneğim yok."

Dedi, babam. İyide, bu nasıl olabilirdi?

"1 hafta içinde, evi boşaltmanız gerekiyor. İyi günler.'

Bu olamaz. Nasıl, 1 haftada taşınmamızı beklerler? Onca borcumuz varken, yeni bir eve nasıl taşınıcaktık... Hemen ev araştırmaya başladık. Bütcemize göre bir ev yok derken, babam bulmuştu. Fakat, bu ev yıllar öncesinden terk edilmişti. Ve ev, harap olmuştu. Ama, bu eve yerleşmek zorundaydık. Haftanın sonu geldi, artık taşınma günüydü. Yıllardır arkadaşım olan, Kumsal, Ada ve Defne'yle vedalaşacaktım. Aslında, pek üzgün değildim. Çünkü, yeni evimiz, okula çok yakındı. Yani, aynı okula devam edecektim. Vedalaşma bitti, yeni eve geldik. Eşyalar yerleştirildi. Bizde bu sırada, çok yorulmuştuk.

-Bölüm Sonu-