Between The Lines (DUTCH)

Hoofdstuk 2

Shane pov

Ineens roept Dave mijn naam. Ik schrik want ik word niet vaak geroepen. Zal mijn klus van gister mislukt zijn? Ik weet zeker dat ik het pakketje naar het goede adres had gebracht. Ik ben nergens meer bang voor, maar dit was toch een zwak puntje. Ik bedoel straks vind iemand ineens een pakket vol met drugs in zijn postbus. Ik zie het voor me en grinnik. Wat moet diegene wel niet denken. Oké, misschien is het wel niks ernstigs en maak ik mij druk om helemaal niks. Ik hijs mijn broek op, ga nog even met mijn hand door mijn haar, druk mijn sigaret uit en loop richting het kantoor van Dave. De vloer kraakt, in goede staat is het pand niet meer. Toen mij verteld was dat het pand in Leiden stond dacht ik eigenlijk aan een mooi pand met gevels en grootte ramen net als waar ik met mijn vader en moeder woonde. Alles leek perfect te zijn totdat mijn vader werkloos werd, hij niet meer aan een baan kwam, begon te drinken en ook nog eens vreemd ging. Je kent die verhalen wel. Ik zie Dave zijn kantoor langzaam verschijnen. Ik was alweer helemaal weg gedwaald met mijn gedachte.

De deur staat al op een kier en ik hoor een meisje hysterisch praten over een of andere brief. Ik duw de deur opzij. Alle ogen richten zich op mij. ''Euhm.. Hallo?'' zeg ik klungelig. Normaal weet ik waar ik bezig ben maar dit kwam zo onverwacht dat mijn zenuwen controle over me beginnen te nemen. Ik zie het meisje maar afkeurend naar mij kijken. Ze ziet er leuk uit, anders dan andere meiden. Dave ziet dat ik naar haar aan het kijken ben. Ik weet wat hij denkt en ik draai gauw mijn hoofd naar hem toe om te laten zien dat ik niet zo'n type ben. "Shane'' zegt hij luid. Ik voel een belangrijke mededeling opkomen. "We zitten met een probleem". Hij vertelt over een brief met een vaag drugsrecept en dat degene waarbij de brief moest komen vermoord is. Apart verhaal. "Dus Shane ik wil dat jij samen met Steff deze brief terug gaat brengen naar de afgesproken plek en uitzoeken waarom die sukkel vermoord is." zegt Dave waarna hij vervolgens diep zucht en weer achter zijn bureau gaat zitten. "Oké prima" zeg ik tegen Dave en Ik kijk naar het meisje, oftewel Steff en geef haar een hand. "Nou ik ben Shane dus en jij Steff!" zeg ik met een lach. Ze kijkt me maar stom aan. Dave loopt naar de grote locker achter hem. Hij drukt zijn hand op het lichtgevende vlak en het licht kleurt groen. Met gekraak gaat de grote locker open. Pistolen in grote en en kleine maten verschijnen. Hij pakt twee kleine en drukt deze in onze handen. Ik berg en hem gauw op. "passen jullie er goed op?" Zegt Dave nog voor we weglopen en hij sluit de locker. Wij knikken. Ik heb zin in een keer wat anders. Voor nieuwe dingen sta ik altijd wel open. Ik ben trots dat Dave mij heeft uitgekozen om dit met Steff op te kunnen lossen. Steff kijkt nu ook wel wat meer enthousiast maar volgens mij had ze deze klus liever alleen gedaan. We lopen richting de deur en we horen Dave nog mompelen over dat dit hem weer moet gebeuren. Ik grinnik en loop achter Stef aan die richting de lockers loopt. Blijkbaar zit ze twee lockers naast mij, maar ik heb haar nog nooit eerder gezien. Ik duw een sigaret in mijn mond en vraag of ze nieuw is. Ze walgt van de sigaret en ze vertelt dat ze hier al een lange tijd werkt. Ik trek mijn kapotte leren jas aan en doe mijn locker met een klap dicht. Ik steek mijn sigaret aan en bedenk me dat ik hier met mijn skateboard ben gekomen en niet als een normale tiener met een fiets ofzo dus dat we die eerst moeten gaan halen bij mij thuis. "Hé ik heb geen fiets mee ik ben op mijn skateboard" zeg ik tegen Steff. Ze kijkt op. "Je mag wel bij mij achterop, we moeten toch naar het station dat is maar een klein stukje." De gedachte dat ik achterop moet bij een meisje vind ik maar raar dus ik bied aan dat ik wel ga fietsen en zij achterop. Ze vind het prima. Ik druk mijn sigaret uit en daar gaan we, fietsend door Leiden als een of ander oud stel. 

Eenmaal bij het station kopen we 2 kaartjes en nemen we de eerst volgende trein naar Rotterdam, waar het adres is. Veel praat Steff niet. In de trein overleggen we nog even over de brief maar al gauw pakt ze haar oortjes en luistert naar muziek. Bij één nummer zingt ze een stukje mee met de tekst. Verkeerd is het niet. Ik herken een stukje. Het is een nummer van Kelly Clarkson wat ook wel vaak op de radio verschijnt. De conducteur komt nog langs en we laten onze kaartjes controleren. De stevige man en zijn vieze snor kijkt nog afkeurend naar de gaten in mijn broek en loopt verder. Ik doe mijn oortjes ook maar in en luister naar een album van Arctic Monkeys. Voor ik het weet zijn we alweer op de eindbestemming. We stappen uit de trein en lopen richting de uitgang. Ik steek nog een sigaret op.

Heyy! bedankt voor het lezen van dit verhaal! Het volgende hoofdstuk komt snel! xoxo