Between The Lines (DUTCH)

Hoofdstuk 3

Steff pov

We lopen door Rotterdam. Shane lijkt me eigenlijk best aardig. Maar ik heb geen tijd om nu helemaal vrienden te worden of om een of andere band op te bouwen. We zijn hier voor werk. Ik heb geen behoefte aan afleiding. We hebben er toch geen tijd voor. Ik leg mijn hand in mijn jaszak en voel erin. Ik heb geld meegenomen. Ongeveer 1000 euro. Ik heb het uit mijn locker gepakt. Het is alleen voor de zekerheid. Wat als die gasten nou willen onderhandelen voor informatie? Of we moeten ineens vluchten en we hebben eten of treinkaartjes nodig? Ik weet hoe deze business werkt. Het gaat om geld. En als het plan mislukt heb je ook geld nodig. Dus ik neem geen risico's. Ik heb ook mijn eigen mobiel meegenomen. Voor als mijn moeder gaat zeiken waar ik ben, dan kan ik zeggen dat ik oké ben zodat ze niet gelijk de politie belt. Ugh. Ze is zo'n drama queen!  We hebben trouwens ook werktelefoons. We krijgen veel privacy van Dave. Hij heeft van niemand zijn of haar telefoonnummer. Alleen van de werktelefoons. Het is een goedkoop weggooi ding, maar iedereen heeft er een. We moeten altijd bereikbaar zijn tijdens een klus. Al helemaal zo een als deze. Hij heeft ons zelfs pistolen meegegeven. Dat maakt het serieus. 

We lopen nog steeds. Ik kijk naar Shane. Hij heeft een gescheurde broek aan, die ik wel gaaf vind. Hij draagt afgetrapte sneakers, en zijn leren jas heeft ook scheuren. Hij heeft een goede smaak. "Zeg, heb je ook iets aan wat geen scheuren heeft?" vraag ik grinnikend. Hij kijkt naar me. "Ja, mijn onderbroek" zegt hij lachend. Ik moet ook lachen. Ik heb een skater broek aan, ik draag ook afgetrapte sneakers, maar mijn leren jasje heeft geen scheuren. Mijn lange bruine haar hangt los over mijn schouders. Mijn pistool zit in mijn broek, mijn werk- en eigen telefoon zitten in mijn jaszak en het geld zit in mijn andere jaszak met de brief. "Zijn we er al bijna denk je?" vraagt Shane. Ik kijk rond. "Volgens de brief is het daar" zeg ik terwijl ik naar een steegje wijs. We lopen erheen en het steegje komt uit op een soort parkeerplaats, met garages. "Hier is het" zeg ik. Ik kijk rond. "Hoe laat moest Dekkers hier zijn?" vraagt Shane. "Acht uur" antwoord ik. Shane pakt zijn mobiel. "Het is pas half zes" zegt hij. Ik zucht. "Dan moeten we maar wachten" zeg ik. "Jup.." zegt Shane. Bij een vuilcontainer liggen een paar kisten. Shane en ik lopen erheen en gaan allebei op een kist zitten. Pfft. Naja, als we hier toch nog langer dan twee uur moeten zitten, kan ik net zo goed een gesprek beginnen. "Dus Shane, hoe ben jij terecht gekomen in Dave's business?" Vraag ik. Hij steekt een sigaret op. "Hij heeft me net als de anderen bespioneerd, en kwam er  achter dat het bij mij thuis niet bepaald een feest was. Dus op een dag kwam hij naar me toe. Ik zag het niet meer zitten en Dave bood me een baan aan. En ik zei ja" vertelt hij. "Hoe bedoel je niet bepaald een feestje?" vraag ik. Hij kijkt naar de grond. "Mijn vader verloor zijn baan, en toen ging het mis. Hij begon te drinken. Er waren weinig dagen dat hij nog nuchter was als ik thuiskwam van school. En toen ging hij vreemd. Je weet hoe het gaat... Dus, hoe ben jij hier terechtgekomen?" Ik zucht. "Een beetje op dezelfde manier als jij. Dave heeft me bespioneerd, toen kwam hij erachter dat het bij mij thuis ook niet lekker ging. En een keer toen ik was weggelopen kwam hij op me af. Ik zei gelijk ja. Alles wat me van huis weg kon houden vond ik goed. Nog steeds wel." vertel ik. "Wat is er bij jou thuis?" vraagt hij. "Mijn vader en moeder maken heel vaak ruzie. Voor de rest is mijn vader alleen maar op zijn werk. Hij maakt zogenaamd heel veel overuren. Pfft. Alsof hij de hele nacht doorwerkt. Ik weet hoe die dingen gaan Hij kan net zo goed op zijn voorhoofd schrijven dat hij bij een of andere slet is." Het blijft even stil. "Ik snap hoe je je voelt" zegt Shane. Ik glimlach zachtjes. "Tja, soms zit het tegen" zeg ik zuchtend. "Dus, skaterboy, wat doe jij in je vrije tijd?" vraag ik. Hij lacht. "Nou, skaten natuurlijk, en anders zit ik gewoon bij het skatepark, of op mijn kamer." zegt hij. "Wat is er nou zo leuk aan rondrijden op een stuk hout met wielen?" vraag ik. Hij lacht weer. "Je voelt je vrij. Geen stres, geen ruziënde ouders, alles staat stil. Het is een geweldig gevoel. Je moet het eens proberen." vertelt hij. Ik schiet in de lach. "Ik? Skaten? Ik ga voor de eerste meter al plat op mijn bek." zeg ik lachend. Hij lacht mee. "Ik leer het je wel. Ik viel eerst ook heel vaak." zegt hij. Zou hij het menen? "Oké skaterboy, maar als jij me gaat leren skaten ga ik je leren hoe je een salto moet maken" zeg ik lachend. Hij kijkt vragend. "Kan jij een salto?" vraagt hij. "Jup. achteruit." zeg ik, "Ik liep bijna elke week weg voor ik dit werk had, ik moest toch iets te doen hebben." voeg ik er lachend aan toe. "Ik geloof het pas als ik het zie" zegt Shane. Ik zucht. "Nou oké dan" zeg ik. Ik sta op en ik kijk om me heen. Ik zie niemand. Ik haal mijn pistool uit mijn broek en leg hem op de krat waar ik zat neer. Shane kijkt vragend. Ik loop een paar meter van hem vandaan, zet mijn voeten stevig op de grond en gooi mezelf naar achteren. Ik maak een  achteruit salto en kom met beiden voeten weer op de grond. Ik veeg mijn haar uit mijn gezicht en loop weer naar Shane toe. Hij lacht. "Oké, we hebben een deal" zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. Ik schud zijn hand. Dan stop ik het pistool weer in mijn broek aan de achterkant, ik trek mijn jasje eroverheen en ik ga weer zitten. "Hoe lang heb je daar wel niet op geoefend?" vraagt hij. "Best lang, maar geloof me, het gaat waarschijnlijk langer duren totdat ik recht blijf staan op een skateboard" lach ik. Hij lacht mee. Ik had nog zo gezegd tegen mezelf: er is geen tijd om vrienden te maken. Ach ja, wat kan het kwaad? Ik kan moeilijk twee en een half uur niks zeggen. En dan nog, ik mag die skaterboy wel. 

Ongeveer twee uur later komt er een man aanlopen. Hij loopt richting één van de garages en als hij er is opent hij de deur. Nog een paar andere mannen komen de garage uit en ze begroeten de man die net aan kwam lopen. Zullen deze mensen bij Dekkers horen? De man die net aan kwam kijkt vragend onze kant op. Dan loopt hij naar ons toe. Het is een jonge man, met donker haar. "Hé, wat doen jullie hier? Dit is geen plek voor kinderen." snauwt hij. "Ehh.." zegt Shane. Ik sta op. "We zijn hier namens meneer Dekkers" zeg ik. De man kijkt mij vragend aan. "En waarom zou ik geloven dat hij twee tieners stuurt?" vraagt hij. Ik kijk hem vragend aan. "Meneer.. Dekkers is vanochtend dood gevonden. Hij is vermoord." zeg ik. Wist hij het niet. Zijn gezichtsuitdrukking verandert. Ik kan er niks uit opmaken. Is het verbazing of woede? "Volg mij" zegt hij. Ik kijk naar Shane en haal mijn schouders op. We volgen de man naar de garage. "Hé Danny, wat moet je met die kinderen?" vraagt een van de mannen. "Ze zeggen dat Dekkers dood is" antwoordt hij. Ze schrikken allemaal en er ontstaat een soort geruis van pratende mensen. "Hé!" de man die net Danny genoemd werd probeert orde te houden. Als iedereen een beetje stil is draait Danny zich om. "Hoe weten jullie dat Dekkers vermoord is?" vraagt hij. "Ik moest jullie brief vanmorgen bezorgen. Maar toen ik er kwam zei de politie dat hij vermoord was. Dus ik heb de brief geopend, en zo zijn we erheen gekomen." leg ik uit. "Wacht, heb je alles gelezen?" vraagt hij. Ik knik. "Waar is het lijstje?" Binnen een seconden richt hij een pistool tegen mijn  hoofd. Ik schrik. Ik houd mijn adem in. Dan sla ik Danny's hand met het pistool weg en trap ik hem in zijn maag. Ik grijp Shane's hand en trek hem mee. "RENNEN SHANE"

Heyhey!! Bedankt voor het lezen! Ik had niet verwacht om gelijk al 60 reads te krijgen voor dit boek! Laat vooral weten wat je ervan vind in een reactie! Bedankt!! :)