Ήταν τα κορίτσια του σχολείου. Τα "καλα" κορίτσια του σχολείου.
Με πλησιάζει η αρχηγό τους, η Mia.
Με κοιτάει με υποτιμητικό βλέμμα, πράγμα που με κάνει να νευριάζω.
"Γειά σου Gabriella." Μου είπε και εγω γύρισα απο την άλλη.
"Που νομίζεις οτι πας?" Ρωτάει και με πιάνει απο το χέρι.
"Οπου θελω. Θες λογαριασμο?"
"Δεν πας καλα." Μου ειπε αλλα εγω δεν αντέδρασα.
Δεν ειναι η πρώτη φορά που με λένε έτσι στο σχολείο. Ίσως φταίει οτι μου αρέσουν οι ιστορίες με δολοφονίες. Ολοι ακομα και οι καθηγητές πιστεύουν οτι είμαι ψυχολογικά διαταραγμένη επειδή μου αρέσουν τέτοιες υποθέσεις. Τρελό ετσι?
Παρόλα αυτα εμένα πότε δεν με ενόχλησε ή με πλήγωσε αυτη η πρόταση. Πολλές φορές προσπαθώ να μπω στη θέση του δολοφόνου και να καταλαβω έστω και λίγο τι αισθάνεται. Βεβαια ποτε δεν κατάφερα να το κανω αυτό.
"Gabriella με ακούς?" με ρωταει και με ταρακουνάει.
"Σκεφτόμουν."
"Είναι αλήθεια οτι θα φύγεις?"
"Ναι αλλα φυσικά εσένα οπως πάντα δεν σε ενδιαφέρει." Λεω και απομακρύνονται.
Περπατάω στους διαδρόμους χωρίς να ξέρω το προορισμό μου. Σταματάω να περπατάω και ενα χέρι με ακουμπάει στον ωμο. Γυρνάω και βλέπω οτι είναι ο διευθυντής.
"Συμβαίνει κατι?"
"Πήραν τηλέφωνο οι γονείς σου και είπαν να πας σπιτι."
"Ευχαριστώ."
Απομακρυνομαι απο κοντα του και ένα χαμόγελο μου ξεφεύγει. Είναι υπέροχο να φεύγεις απο το σχολείο σου νωρίτερα.
Πήγα στο ντουλαπάκι μου και πήρα τα πράγματα που χρειαζόμουν. Έκλεισα το ντουλαπάκι μου και περπατούσα στους διαδρόμους για να βγω απο το σχολείο.
Όλοι με κοιτούσαν καθώς περπατούσα. Πρέπει να παραδεχθώ οτι είναι λιγο creepy ολο αυτο.
Βγήκα εξω απο το σχολείο και πήρα τον δρόμο για το σπίτι.
Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί θελουν να παω σπιτι. Έκανα κατι? Ορκίζομαι οτι αυτή την εβδομαδα ημουν πολυ ήσυχη! Εκτός από ποτήρι που έσπασα προχθές. Αλλα το μάζεψα και δεν πήρε χαμπάρι κανένας!
Άνοιξα την εξώπορτα και πηγα στην είσοδο. Έβγαλα τα κλειδιά και άνοιξα την πόρτα. Έμεινα λίγο απο το θέαμα. Κούτες παντού και όλοι να τρέχουν να βάζουν πράγματα. Αποφασίζω και μπαίνω μέσα. Έκλεισα την πόρτα απο πίσω μου και άφησα τα κλειδιά μου στο τραπεζάκι που είναι δίπλα στην πόρτα.
"Ήρθα."
"Πήγαινε πάνω στο δωμάτιο σου. Σού εχω βγάλει κουτες να βάλεις τα βιβλία σου μεσα." Μου λεει η μητέρα μου ενω τυλίγει ενα βάζο.
"Γιατί ετοιμαζόμαστε απο τωρα?"
"Γιατί η μεταφορική μας είπε οτι τελικά μεθαύριο το πρωί φεύγουμε."
"Α τελεια. Και τι ωρα περίπου?"
Καλύτερα θα γλιτώσω το σχολείο.
"Στις έξι τα ξημερώματα!"
"Σοβαρολογεις?"
"Βλέπεις να κάνω πλακα?"
Έχει πάλι αυτο το σοβαρό βλέμμα.
"Καλά." Ψέλλισα και ανέβηκα τις σκάλες.
Μπήκα στο δωμάτιο και κοίταξα την βιβλιοθήκη μου. Ενας τοίχος γεμάτο βιβλία, βιβλία που γράφουν για την τρέλα μου, που μπορώ να διαβάζω μεχρι τα ξημερώματα. Και ολα αυτα τα βιβλία πρεπει να τα βάλω σε αυτές τις κούτες.
Υπομονή Γαβριελα!
----------------------------------------------
Είχαν περάσει δυο ωρες και ακόμα έβαζα τα βιβλία στις κούτες. Το κινητό μου χτύπησε και άνοιξα να δω. Ειχα μήνυμα απο τον Brian.
'Έχουμε πάρτι στο σπίτι της Mia. Θα είναι ολοι οι συμμαθητές. Θες να έρθεις?'
'Όχι δεν μπορώ εχω να βαλω τα βιβλία μου στις κουτες.'
Ορεξη είχα.
'Ω ελα θα περάσουμε ωραία.'
'Καλα.' Στελνω και κλείνω το κινητο.
Παίζει αυτο να ειναι το μεγαλυτερο λαθος της ζωης μου.
-------------------------------------------------
Hello!
Ισως είναι λιγο βαρετο αλλα ελπίζω να σας αρεσε!
Bye!💖💖💖💖💖💖
V&C
JE LEEST
Sweet Serial Killer
Mysterie / Thriller|Book 1| Στεκόταν μπροστά μου και με κοίταζε κρατώντας το ματωμένο μαχαίρι του. Το αιμα έσταζε και έπεφτε στο λευκό χιόνι. Με πλησίασε και έσκυψε. Ήμασταν τοσο κοντά που μπορούσα να νιωσω την καυτή του ανασα να χτυπά το παγωμένο πρόσωπο μου. --- Η G...
