Valipers

Capitolo 1

Elke hobbel in de weg was te voelen. De bussen waren immers al oud. Dat had de 17-jarige Amanda gezien aan de beschadigde gele lak, kleine deukjes en viezigheid aan de buitenkant van de bus. Binnen rook het muf en de stoelen waren ook niet overal even heel. Waarschijnlijk was het verblijf op het kamp zo duur dat er nog amper budget over was voor de bussen had Amanda gedacht.

Met vijf bussen vol met leerlingen reden ze naar een kamp waar Amanda en de rest van haar school drie maanden zouden gaan doorbrengen. Het is een lang schooluitje die begint op de helft van de zomervakantie en iets doorloopt tot in het begin van het nieuwe schooljaar. Ze organiseren dit om het laatste jaar op de middelbare school, Hilton High School, te vieren en om nog een leuke tijd te hebben voor het harde werken op school begint. Ze zouden leuke dingen in de omgeving gaan doen en de rest moesten ze zelf maar weten. De bus was volgepakt met allemaal verschillende koffers om de drie maanden door te komen. Mobieltjes werden thuisgelaten. De docenten vertelden dat er op het kamp geen bereik was. Op het kamp zelf kon je wel gewoon bellen met de vaste telefoon als het nodig was. Alle bussen waren al vier dagen onderweg en zouden tegen het einde van de middag aankomen op de bestemming.

Amanda vond lang rijden nooit fijn, je kon amper wat doen en als je geluk had zat je nog dicht bij je vrienden zodat je zo nu en dan kon praten. Amanda zat aan de raamkant en gelukkig zat haar goede vriendin Kate naast haar om deze reis alsnog behaaglijk te maken. Voor hun zaten Scarlett, ook een goede vriendin en nog een meisje, Olivia, dacht Amanda.

‘Amanda, hoe heette het kamp ook alweer?’ vroeg Kate ineens. Haar glimmende groene ogen keken Amanda aan.

Scarlett boog zich over de busstoel. Haar lange lichtbruine haren met lichte slag vielen over de rugleuning heen waarover ze zich had gebogen.

‘Ik weet het niet meer,’ zei Amanda.

‘Het is Kamp Eastwood,’ zei Olivia die zich ineens in het gesprek voegde zonder zich te verplaatsen in haar stoel. Aan haar stem was een teken van angst te horen.

‘Is er wat?’ vroeg Kate die duidelijk de toon van Olivia’s stem had gehoord. Ze kwam wat dichter met haar gezicht bij dat van Olivia en ook Scarlett en Amanda luisterden aandachtig mee.

‘Nee, er is niks, ik heb...’ ze was even stil en begon daarna weer te praten, ‘Ik heb alleen niet zo'n goed gevoel bij dit kamp,’ zei ze terwijl ze nog steeds niet bewoog en geen van allen aankeek.

Ineens klonk er een stem door de bus die hun gesprek abrupt onderbrak.

‘Nog één uur en we zijn bij onze bestemming!’ klonk er door een microfoon in de bus.

Het was een leraar die met veel moeite door alle herrie heen probeerde te schreeuwen.

Gelukkig, dacht Amanda, nog maar even en we zijn er. Ze gingen allemaal weer recht in hun stoel zitten en Amanda pakte haar iPod en deed haar oordopjes in haar oren. Kate ging liggen en deed haar ogen dicht om het laatste uurtje weg te slapen. Het duurde niet lang voordat Amanda met haar gedachten afdwaalde bij haar muziek.

Na een tijdje keek Amanda uit het raampje omdat ze merkte dat het in de bus donkerder werd. Veel zag ze niet. Het raampje was niet al te schoon en het was donker op de weg. Donker door alle bomen die de weg overdekten met hun grote lange takken met bladeren. Het bos bevond zich aan weerzijden van de bus. Het was een groot loofbos met bomen die af en toe dicht op elkaar stonden. Er stonden verschillende boomsoorten. Ineens kwam er een jongen in haar zicht, hij stond tussen de bomen. Amanda schrok. Na talloze bomen had ze geen jongen verwacht aan deze weg. Ze keek hem aan, maar omdat de bus gewoon aan het rijden was verdween hij uit haar zicht. Snel stootte ze Kate aan.

‘Zag jij hem ook?’

‘Zag wie?’ vroeg Kate die bijna op het punt stond in slaap te vallen.