Valipers

Capitolo 2

Takjes en bladeren kraakten onder Amanda’s schoenen. Amanda liep al een hele tijd door het bos, ze was de weg terug naar de anderen kwijt geraakt. Nu liep ze maar rond hopend weer uit te komen bij de verblijfshuizen. Amanda keek omhoog en zag dat de lucht al wat donkerder was worden. Het was vast al laat. Het werd koeler buiten en er stond een erg koude wind.

Handig dat ik niks hebt meegenomen, dacht Amanda, terwijl ze dieper in haar vest kroop omdat ze het koud kreeg. Ze had namelijk een kort gebleekt spijkerbroekje en een los lichtroze strapless hemdje aan.En met alleen een vestje eroverheen werd het er niet echt warmer op. Ineens hoorde ze gekraak. Stil en oplettend liep ze richting het geluid. Toen ze niks meer hoorde ontspande ze zich en keek ze onderzoekend om zich heen. Ineens hoorde ze iets achter haar en draaide ze snel om.

‘Wat doe jij hier?’ zei een kille stem.

Amanda keek op. Ze zag een jongen met zwart haar en ogen die haar doordringend aankeken. Ze herkende hem.

‘Ik heb jou eerder gezien,’ zei ze,’ je stond tussen de bomen toen ik er vanmiddag met de bus langsreed.’

De pupillen van de jongen werden zichtbaar groter en ze zag dat hij schrok. Maar al snel herstelde hij zich. Hij trok een strak gezicht.

‘Je zag me?’ zei hij. Zijn ogen waren een beetje dichtgeknepen.

‘Ja, ik stootte mijn vriendin aan of ze jou ook had gezien maar ik was blijkbaar de enige die je zag. Wat deed je daar helemaal alleen, in die donkere bossen?’ vroeg Amanda rustig. Ze trok nu ook een strak gezicht.

‘Ben jij een van die eindejaars die bij ons verblijven?’ veranderde hij van onderwerp.

‘Ja, hoe weet je dat, ben jij een van de zoons van Mitchell?’ vroeg Amanda geïnteresseerd maar nog steeds rustig.

‘Ja, ik ben James Eastwood. En jij bent?’

‘Amanda Stanford, verdwaalt in het bos.’ Ze glimlachte, maar James schonk haar geen glimlach terug en dus stopte ze al snel met glimlachen.

‘Ik zal je naar het huis brengen,’ zei James koel.

‘Dat zou fijn zijn, ik ken het hier namelijk niet,’ zei Amanda.

‘Je kent het hier niet en gaat meteen helemaal alleen dit donkere bos in om dit tijdstip. Ik snap de mensen van tegenwoordig niet. Ze zijn in ieder geval niet erg slim.’ James rolde met zijn ogen en begon te lopen.

Hij zegt dit vast om me te irriteren, hij wil kennelijk een reactie ontlokken. Maar dat gun ik hem niet, dacht Amanda.En hoezo ‘de mensen van tegenwoordig’? Ten eerste is hij zelf ook een mens en ten tweede, hij is ook gewoon van tegenwoordig. Hij is misschien hoogstens twee jaar ouder dan mij, dacht Amanda.

Ze liep maar achter hem aan, anders kwam ze nooit thuis. Terwijl ze hem achterna liep bekeek ze hem. Hij had korte, zwarte, erg warrige haren. Maar dat liet het er niet slordig uitzien. Integendeel, zijn haar was glanzend en het zag er eigenlijk luxueus uit.Hij droeg een wit shirt met een zwart leren jack eroverheen. Hij was ongelofelijk knap ook al had hij een nogal arrogant ego tot nu toe.

‘Wat deed je eigenlijk in dit deel van het bos?’ vroeg James ineens. Zijn stem had een kleine dreiging en hij klonk weer even kil als tijdens de ontmoeting.

‘Ik was verdwaald, dat zei ik toch,’ zei Amanda die haar best deed niet al te geërgerd te klinken.

‘Kom volgende keer niet in dit deel van het bos, het is gevaarlijk,’ zei hij waarschuwend.

‘Wat is er dan zo gevaarlijk?’ vroeg Amanda uitdagend.

Hij stopte, draaide zijn hoofd om en keek Amanda aan.