Valipers

Capitolo 7

‘Je vind het kettinkje vast wel weer, maak je geen zorgen,’ zei Zach.

‘Ik hoop het,’ zei Amanda zacht. Ze wreef met haar handen over de kop met hete koffie.

Ze zaten in de eetzaal, maar echt eten deed Amanda niet. Niet alleen omdat ze haar ketting kwijt was, maar ook omdat het over vier dagen precies één jaar geleden zou zijn dat haar ouders waren omgekomen. Ze moest er steeds aan denken.

‘Wat gaan we vandaag doen?’ vroeg Kate.

‘Vandaag gaan we denk ik weer een activiteit doen. Het zal zo wel omgeroepen worden,’ zei Bratt.

Amanda greep naar hoofd. Ze had zo’n erge hoofdpijn. Het kwam waarschijnlijk van vermoeidheid. Ze was nu al een aantal keer laat naar bed gegaan en vervolgens vroeg opgestaan. Maar ook vannacht heeft ze niet goed kunnen slapen. Ze werd steeds wakker en moest denken aan het kettinkje. Ze zag er ook niet mooi uit. Haar haren zaten door de war. Het mooie slag van gisteren zat totaal niet meer in model. Onder haar ogen zaten grote wallen en ze zag heel bleek.

‘Gaat het wel?’ vroeg Scarlett bezorgd aan Amanda.

‘Ja… Nee, eigenlijk niet. Ik heb ongelofelijke hoofdpijn en ik ben zó moe.’ Amanda sloot even haar ogen.

‘Meld bij een leraar dat je vandaag niet meedoet en ga wat slapen. Als je dat doet kan je er waarschijnlijk morgen weer tegenaan.’

‘Nee, ik ga het gewoon proberen. Misschien is het niet eens zo intensief. Ik neem zometeen gewoon een paracetamol.’ Amanda had geen zin om op haar kamer te zitten. Ze zou dan alleen maar aan haar ouders denken of aan het kettinkje. Dat wilde ze niet. De activiteit is een mooie afleiding, dacht ze.

‘Oké. Maar als het niet gaat zou ik echt terug naar de kamer gaan.’

Amanda keek Scarlett aan en glimlachte.

‘Leerlingen. Vandaag krijgt iedereen weer een andere activiteit. Er zijn ook andere groepen dus luister goed,’ riep een docent om.

Amanda wachtte weer tot ze haar naam hoorde.

‘Survival-wandeltocht. Vier groepen van vijf personen. In groep één zitten Amy Malone, Andrew Zanetti, Olivia Garnett, Amanda Stanford en Jamie Turner. In groep twee…’

‘Succes,’ zei Zach. Hij had gehoord wie er in Amanda’s groepje zaten.

Amanda zuchtte en wachtte op de andere groepsindelingen. Maar Bratt, Zach, Kate en Scarlett zaten met z’n allen bij een andere activiteit. Ze gingen klimmen op een van de rotswanden in het bos. Helaas zaten ze niet bij elkaar, dacht Amanda. Maar Amanda had opgemerkt dat Olivia bij haar in de groep zat. Dit was haar kans om wat uitleg te vragen over de avond dat Olivia haar waarschuwde.

‘Ik ga maar naar mijn groepje toe. Ik zie jullie straks!’ zei Amanda.

‘Doe voorzichtig hè. En zeg het tegen iemand als je je niet goed voelt,’ zei Scarlett.

Amanda stond op om weg te gaan maar ging meteen weer zitten. Weer greep ze naar haar hoofd. Ze lachte even. ‘Ik werd even duizelig. Iets te snel opgestaan denk ik.’

‘Amanda! Dat is echt niet te snel opgestaan hoor. Je lichaam laat zien dat je te zwak bent, je moet echt rusten,’ zei Scarlett bezorgd.

‘Kijk het gaat gewoon goed.’ Amanda stond weer op. ‘Zie je? Niks aan de hand. Ik ga nu, ik zie jullie later. Doei.’

Amanda zag haar groepje staan en liep er naartoe.

‘Als jullie willen omkleden geef ik jullie daar vanaf nu vijf minuten de tijd voor. Je word niet vies, maar kleding waar je goed in kan bewegen is wel handig.’