✌GENÇLİK KAMPI✌

"MİRAY"

●● Her geçen gün artan okunma sayısı gerçekten beni çok memnun ediyor. 5 bine çok az kaldı. Elimden geldiğince siz okurları memnun etmeye çalışıyorum. Bu arada Asel_14 hesabından bir arkadaşımla beraber kitap yazmaya başladık. Daha tanıtım aşamasında ama sizlerin düşüncelerine ihtiyacım var.
Uygun olduğunuzda göz atarsanız sevinirim. Bölümleri okuduktan sonra vote vermeyi unutmayın. İyi okumalar ;)
Instagram: aslim0411

Gece oldu ama hala Rüzgar'dan haber yoktu. Tom amca ve diğer kamp yöneticilerinin öğrenmesini istemiyordum. Ama yanımdan koşarak ayrılan Deniz hemen gidip yetiştirdi. Onlar konuşurken ben bu işi bizim tayfa olarak halledebilcegimizi düşünüyordum. Ne kadar dil döksem ve gitmek istesem de Cenk ve Can'a söz geçiremedim. Cenk " Gece oldu etraf çok karanlık ve aynı zamanda şimşek çakıyor. Siz kızlar burada kalın ben Can'la beraber giderim. Merak etmeyin onu bulup getireceğiz." deyince içim biraz rahatladı çünkü Cenk'e güvenim sonsuzdu. Ama merak etmeden duramayacağımı biliyordu. Bir de aklıma takılan şu var bunca şeyden sonra Can nasıl endişeli ve samimi bir tavırla Rüzgar'ı aramaya gidiyordu. Neyse saçmalıyorum. Böyle zamanlarda düşmanların bile dost olması lazım bana göre. Can en mantıklısını ve kendine yakışanı yapıyor.

O GECE
-CAN'IN AĞZINDAN -
Cenk'le hemen aramaya başladık. Kaç dakika oldu yürümeye başlayalı bilmiyorum fakat dışarısı buz gibi. Aynı zamanda ardı ardına şimşekler çakıyor. Nerdesin oğlum sen!
Biraz daha ilerlediğimizde Cenk olduğu yerde durdu. Bir şey dinliyormuş gibi hali vardı. Gösterdiği yere ben de kulak verince sesin ağacın arkasından gelen bir inleme olduğuna kanaat getirdik. Ağaca doğru yaklaştığımızda gördüğüm görüntü önce beni şok etti. Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim.

Rüzgar evet Rüzgar sırtını kalın gövdeli ağaca dayamış titriyordu. Hafif sayıklama sesleri kulağımı doldurdu. Ne yapacağız diye Cenk'e baktığımda o da değişik duygular yaşıyordu. İkimizin bakışmasından sonra anladık ki bu soğuk havada saatlerce üzerinde sadece ince bir tişört bulunarak olduğu yerde çaresizce duran Rüzgar üşüyordu. Yorgun ve bitkindi. Bana nefretle bakan o sert çocuk gitmiş sanki masum bir kedi yavrusu gelmişti.

Böyle bir durumda tabiki çekip gidemezdim. Aramızda ne olursa olsun yardım etmek gerekiyordu çünkü benim kitabımda.
Cenk hemen ona karşı hamle yaptı ve bir kolundan tuttu. Hemen ben de diğer kolundan tutarak onu kaldırmaya çalıştım. Amma da ağır bizim deli oğlan (!)
İkimizde Rüzgar'ı aramıza alarak taşımaya başladık. Bilinci açıktı ama sanki her an halsizlikten ve titremekten bayılabilir gibi duruyordu. Evet normalde bu sahneyi görse yani benim ona yardım ettiğimi kesinlikle bağırır çağırır ama yardımımı kabul etmezdi. Lakin bunu düşünecek durumda olmadığını kendi de farkında. Bizim uzattığımız yardım eline cevap verdi. Bize tutunarak ilerlemeye devam ettik.
Kamp alanının oraya gittiğimizde Tom amcaların uyuyor olması bizim için daha kötüydü.

******
Cenk ve Can gideli bir buçuk saat olmuştu diye düşünürken bir anda üçümüzün de gözleri kamp alanına yaklaşan Rüzgar, Cenk ve Can' a kaydı. Rüzgar'ı o halde görmek içimi acıttı. Gözleri kapanacak gibiydi neredeyse.
Hemen yanına gittim. Çocuğu yere bıraktılar. Annem normalde doktor olduğu için az buçuk bir şeyler biliyordum. Elimi alnına koydum ateşi vardı. Annem daha iyi anlamak için hep öperek ölçerdi ateşimi ve ben de bunu yaptım.
Alnına öpücük kondurdum. Dudağımı çektiğimde neredeyse yandığını hissettim. Cayır cayır yanıyordu Rüzgar. Daha yetkili birilerine ihtiyaç vardı. Değişik hissediyorum bunlara sebebiyet veren bendim. Karşımda çaresizce duran Rüzgar...
Hemen Rüya ve Cenk, Tom amcaları çadırlarına gidip uyandırdılar. Onların gelmesini beklerken bir an olsun yanından ayrılmadım ve ıslak bezlerle kendi çapımda ateşini düşürmeye çalıştım. Ben uğraşırken aynı zamanda Rüzgar sayıklıyordu. Çok kısık çıkıyordu sesi gözleri yarı kapalıydı. Zor da olsa sesine kulak verdim. Ve ağzından sürekli çıkan o kelimeyi duyduğumda gözümden pespembe yanağına düşen göz yaşıma engel olamadım.

"MİRAY..."