"Dad..."
"Wait, Marco. Yeah, he is my dad but not your dad."
"Zianne..." my dad called my name out at last.
"What? Wanna eat na? I'll take your order na. What do you want?"
"Jhunizianne."
"Dad..."
"Listen to me, hija."
"No. This is not true." naiiling-iling kong sabi.
"Princess..."
"This is a prank. Stop playing it to me."
"Zia---" hindi na naituloy ni Marco ang nais niyang sabihin nang sinenyasan ko siya na ihinto muna ang pagsasalita.
"What time is it?" tanong ko at napasilip naman kunwari sa aking relo but I can't barely read it.
I am shaking.
Nilapitan naman ako ni daddy at hinawaan sa may balikat.
"Anak..."
"Ahhh. It is already a joke time. Sorry but I really don't have any entry."
"Zianne, we are not kidding."
"Then what the hell is happening?!"
I'm shaking, and I am already crying. Napatingin na rin ako sa paligid at nakuha ko na yata ang atensiyon nila.
Tumayo na ako at kinuha ang mga gamit ko.
"Zianne." tawag muli sa akin ni Marco.
"Just leave me alone." I said sabay punas ng mga luha ko.
Nakita ko naman ang mga personal yaya ko at sumunod sa akin.
"Miss, saan po tayo pupunta?"
Tinignan ko nalang siya nang masama at nakita kong kinabig siya ng isa sa mga butlers ko. Alam na siguro niya yung rason dahil tumango nalang siya,
Nang makapunta na kami sa parking lot, agad na binuksan ng mga butlers ko ang pintuan ng sasakyan ko at pumunta naman na ang mga yaya ko sa kanilang service.
"Ma'am okay lang po ba kayo?" tanong ni manong.
"Manong, pwedeng pakibilisan nalang?"
"Sige po, miss."
Tumingin nalang ako sa labas ng sasakyan. May mga naglalakad na kasama yung mommy at daddy nila. Ang tagal narin naming hindi nagagawa yun. Lagi kasi kaming nakasakay, namamasyal, minsan naman mga mayayaman yung mga kasama ko kaya laging ginagawang private yung mall kaya kami-kamilang. I miss those days na nasa Philppines kami. Simple lang noon.
Hindi pa kasi pinapamana ng grandpa ang business kay dad. Although, kasama na si daddy noon sa company, our life was so simple.
Since then, I dreamt to be a free person, that I am living without butlers and nannies in my side, that my mommy is the one who is cooking for our meal and not our chef, daddy is the one who is driving for me to the school and not my own driver, that they will continue to read stories to me when every night came until I fall asleep. But all of that are just my dreams that I think would never happen again. Dreams that the farthest way to express is to draw it only. That it means that, I will just think those thing and I will never taste that pleasure anymore.
But when I turned 7, nawala lahat nang iyon.
My dreams never flew to my mind again.
Because of that non-sense tradegy. The reason of all of these b*llsh*tty things are, 'The men in black'.
BINABASA MO ANG
Truth or Dare?
Teen FictionIsang babae na gusto lang naman ng masayang buhay at kalayaan laban sa kanyang limpak-limpak na yaya at butlers. Paano kaya kung ang alam mong buhay ay may itinatago sa iyo? Paano kung ang taong akala mong meant to be mo ay hindi pala? Paano kung an...