Şimdi yalnız
Ryan binlerce kilometre uzaktaydı, işlerini tamamlayıp bana katılmasını ummam yalnızlığı çekilir kılıyordu. Ama yine de, yalnızlığın ne demek olduğunu kalbimde aradığımda, bazen gerekli olduğunu o odada hissedecektim. Buraya yalnız gelmem bir rastlantı mıydı? Hafızam hakkında gerçekten sorunlarım var gibiydi.
Evdeki tüm kapılardan gelen sesler kesildi, kimse kalmamıştı. Sonbaharın melankolisi her yere sinmişti. Odayı incelemeden önce uzun camlarından etrafı görecektim. "Viyana, bu gerçek mi?"
Vasiyette anlamadığım şeylerin başında benden istenen kütüphanedeki bir kitabı bulup okumam, tamamlandığında, o kitabın sonuna yerleştirilen nota bakmamdı. Bu ne tür bir oyunsa oynayacaktım. İşte kitaplara bakmaya başladım bile.
Yalnız kalmış kitapların bir dosta ihtiyacı varmış gibiydi. Onlar kendilerini anlatmak için kapaklarına yazılanlardan başka çaresi olmayan hazinelerdi. Odanın boydan boya kitapla dolu olması ve bu kitapların uzun uğraşılar sonucu birikmiş olmasını düşündüren düzenlenişleri, hayranlık vericiydi. Yalnızlar işte böyle hayran kalmamdan memnun olmalıydı. Ve tarif edilen rafta o kitabı buldum. Kapağında gotik harflerle "Constance'ın Viyanası" yazıyordu. Kitaba dokundum ve ne kadar eski olduğunu hissettim. Ne kadar yalnız olduğunu...
Kitap: Constance'ın Viyanası- https://www.wattpad.com/myworks/51268993
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Üç Öykünün Romy'si
القصة القصيرةOkuyan için gerçekten de yaratıcının yazar olduğunu bilmek kolaysa da, Onun için durum farklıydı. Yazarın iyi bir hikaye bulması gerekiyordu belki de. Onun geçmişini yazarken geleceğini biraz düşünmüşken... Onun yaratıcısı yazarı geçmişini iki öykü...
