Shirley Braun?

part 29

Snel bel ik Lucas op skype. Al snel zie ik zijn gezicht op mijn scherm verschijnen. Hij kijkt niet echt gelukig eerlijk gezegd. Snel begin ik te praten. 'Sorry dat ik daarnet je stem niet meer herkende ik had je nummer uit mijn gsm gedan zodat ik je sneller zou kunnen vegeten.' Lucas zijn blik veranderd niet en ht blijft stil aan de andere kant. Dit is awkward. Lucas hersteld zich na een tijdje en begint dan toch te praten. 'Ohw, sorry dat ik je stoor nu je daar bent maar ik moet je iets zeggen.' Hij stopt even en ik kijk geïntreseerd naar het scherm. Hij gaat verder ' ik ben nog steeds smoorverliefd op jou en ik kan je maar niet uit mijn hoofd zetten, snap je het dan niet ik heb jou nodig. Mijn hele leven al droom ik van een meisje zoals jij. Lief,mooi, eelijk kortom een geweldig meisje en datheb ik allemaal in jou gevonden. Ik wil je terug Shirley.' Ik blijf geshokt naar het scherm kijken. Dit had ik niet verwacht. 'Shirley antwoord alsjeblieft.' Ik hestel me. 'Sorry, ik had dit gewoon niet verwacht. Ik heb er heel lang over gedaan om jou ook maar te proberen vergeten en nu zeg je dit opeens. Ik moet dit allemaal even verwerken geef me alsjeblieft de tijd om dit te doen.' Ik zie Lucas aan de andere kant even knikken. 'Ok als jij tijd nodig hebt zal ik je de geven, maar als je er klaar voor bent laat dan iets weten. Ik wacht op jou.' hij gooit nog een luchtzoen en verdwijnt dan vann mijn scherm. Vebaast blijf ik achter mijn laptop zitten. Vanwaar kwam dat ineens? Ik spreek toch al een tijdje niet meer hem? Wat ik gezegd heb was wel waar. Ik heb echt tijd nodig voor mezelf om na te denken. Hij is tenslotte degene in onze relatie die een fout maakte niet ik. Iedereen verdient natuurlijk wel een tweede kans maar die kon ik hem ton niet meteen geven. Ik schrik op door een raar geluid. Snel begin ik om me heen te kijken. Het geluid hoor ik al snel opnieuw. Het verschil met de eerste keer is dat ik het nu wel al weet. Honger! Dat is het, honger. Ik kijk op de klok van mijn laptop omdat die toch nog openstaat. 18:30u kan ik aflezen tijd om te eten dus. 'Mama!! Wat eten we!!' Ik roep maar aangezien ik te lui ben om mijn kamer voor de zoveelste keer te zoeken. 'Pizza schat, is dat goed?' Na deze vraag komt er een glimlach op mijn gezicht en begin ik hevig te knikken tot ik me realiseer dat mama me niet kan zien. Snel roep ik een ja terug. Met een glimlach kijk ok nog even op mijn laptop tot mama terug roept en ik storm mijn kamer uit hopend dat ik naar de keuken loop.