Defne'nin ölümünden iki saat sonra sıla koşarak yanımıza geldi. Hem nefes nefese hemde mutlu olması hepimizi şaşırtsada kulaklarımızı kabartıp onu dinledik.
"Hayır kardeş değil. Bu kardeşten daha fazlası. Her melezin ruhunu ortak kullandığı bir ikizi olur. Eğer ruhun diğer yarısına bişey olursa ve diğer yarısı sağlamsa onu onarabilir. Yani defnenin ikizi bunu hissetmiş olucak ki geldi."
"Yani şimdi defne yaşıyor?"
"Evet !"
"İkizi yanındamı?"
"Yanında. Ama...sanırım bu senin pek hoşuna gitmiycek"
"Neden?"
"Güzel soru. Şey...ikizi erkek"
"Ne ! İstemiyorum ikiz felan! Defneden uzak dursun yoksa onu gebertirim !"
"Emre sakin ol ! Manyakmısın ? Sana karını iyileştiricek diyorum. Deli deli hareket edip korkutma sakın !"
"Ne korkması be? Defnenin ikizinden bahsediyoruz"
"Haklısın aslında"
Sılayla güldükten sonra defnenin yattığı odaya çıktım. Girmeden önce kapıdan baktığımda ikiz bozuntusunun baş ucunda oturduğunu gördüm. Her ne kadar sinirlerimi bozsada defnenin iyiliği icin kendimi sakin tutmayı başardım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Mert) -ikiz-
Defneden
Gözlerimi açtığımda karşımda rüyamdaki çocuğu görünce gözlerim sonuna kadar acıldı.
Hemen yatakta dikleşip onu inceledim. Tabii kendimi ona yakın hissetmemde kafamı karıştırmadı degil. Biraz birbirimizi inceledikten sonra ikimizde aynı anda ellerimizi birbirimizin yanaklarına götürdük. Vücut sıcaklığı benimkiyle bire bir aynıydı. Tabii duygularıda.
Sonunda kendime geldiğimde elimi yanağından çekip kaşlarımı cattım.
"Kimsin sen?" Dedim. Sakince gülümseyip başını hafif eğince bende gülümsememe engel olamadım. Ama emrenin sesini duyunca yüzümdeki tüm gülümseme gitti.
"İyimisin?" Dedi soğukça. Başımı hafif sallayıp onun olduğu uca yakınlaştım. Mazallah çocuğa saldırır felan !...
Herkes birbirini incelerken ablamın dediği şeyle küçük bi şok geçirdim.
