Don't play with my heart

9ο κεφάλαιο

12 Οκτωβρίου

Ξύπνησα στις 6:00 το πρωί απο το χαρακτηριστηκό κουδούνισμα του κινητού μου.
Είχα ένα μήνυμα απο τον Κώστα που έλεγε:Βγες έξω,στο μπαλκόνι σου.

Αφού φόρεσα τις μπαντόφλες μου,βγήκα έξω στο μπαλκόνι.Στην αρχή δεν ήταν κανείς,ύστερα άκουσα μια γνωστή φωνή να αντυχεί στα αυτιά μου.
"Γειαα".Με χαιρέτησε με το γνωστό του χαμόγελο.
"Γειαα".Του απάντησα και εγω και του ανταπέδωσα το χαμόγελο.
"Σόρρυ που σε ξυπνάω τόσο νωρίς αλλα ήθελα να σου πω κάτι και δεν θα μπορούσα να το κρατήσω μέχρι να σε δω στο σχολείο".Μου είπε με ένα βλέμμα που δεν μπορούσα να "διαβάσω".
"Πες μου ".Του απάντησα.
"Μπορείς να βγείς έξω;".
"Αμέ".

Αφού έκανα όσω πιο σιγά μπορούσα κατέβηκα κάτω στο σαλόνι και στην συνέχεια βγαίνω εντελώς αθόρυβα απο το σπίτι.

"Πάμε κάπου μόνοι μας;".Με ρωτάει γλυκά.
"Οκ".Του απαντάω κάπως ψυχρά.

Πήγαμε στο κοντινό παρκάκι της γειτονιάς μου και κάτσαμε σε ένα μπαγκάκι.

"Ήθελα να σου πω κάτι πολύ συμαμτικό".
"Τι είναι;".Τον ρωτάω ανύσηχει.
"Φεύγω για Μόναχο".Μου λέει θλιμένα.
"Αα ωραιά οικογενειακά;".Τον ρωτάω και εύχομαι να μαντεύω σωστά.
"Εμ, όχι ακριβώς."Μου λέει και μου κρατάει το χέρι.
"Τότε γιατί φεύγεις;".Τον ρωτάω και ήμουν έτοιμη να κλάψω.
"Μου έκαναν μια σημαντική πρόταση στο ποδόσφαιρο να πάω να παίξω σε ένα πολύ σπουδαίο όμυλο,αλλά δεν ξέρω πόσο θα κάτσω".Μου λέει και άρχισαν να κυλούν τα δάκρυά μου.

Το στομάχυ μου σφικτικε στα δυο,δεν μπορούσα να ανασάνω και είχα παγώσει στην θέση μου.Δεν γίνεται αυτο,όχι,μόλις μου συνβαίνει κάτι καλό να γκρεμίζονται όλα.Τον Κώστα τον αγαπάω,τον αγαπάω τόσο πολύ και τώρα που θα φύγει,όλα θα αλλάξουν ακόμα και εγώ.Ο Κώστας ήταν ο λόγο που ξυπούσα κάθε πρωί,που πήγαινα σχολείο,που δεν τα παρατούσα σε ότι δισκολία και αν έβρισκα.Ήταν ο λόγος που υπήρχα.

Προσπάθησα να είμαι δυνατή,αλλά με ξέρει τόσο καλά που δεν μπόρεσα να μην ξεσπάσω σε κλάματα.

"Ηρέμισε όλα καλά θα πάνε".Μου λέει και με σφίγκει στην αγκαλιά του.
"Όχι δεν θα πάνε γιατί εσύ θα φύγεις και όλα θα χαθούν".Του απαντάω και έκλεγα με λυγμούς.
"Μπορεί και να μην πάω".Μου λέει καο σηκώνω το κεφάλι μου για να τον αντικρίσω.
"Τι;".Τον ρωτάω με περιέργια.
"Λέω μπορεί και να μην πάω για σένα,γιατί χωρίς εσένα Πωλίνα εγώ ειμαι χάλια.Δεν αντέχω χωρίς εσένα και ξέρεις γιατί; Επειδή σ'αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ.Είσαι η ζωή μου και χωρίς εσένα δεν θα άντεχα.

Ξαφνικά άρισα να κλαιω ακόμα πιο πολύ,αλλά ήταν απο την χαρά μου,γιατί είχα έναν άνθρωπο να με αγαπάει τόσο πολύ.Ένιωθα πολύ τυχερή,όλη μου την ζωή περίμενα ένα άνθρωπο σαν τον Κώστα και δεν θέλω να τον χάσω γιατί στην ζωή έρχονται και φεύγουν σημαντικοί άνθρωποι και αυτός είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συνβεί.

Γειαα σας συγγνώμη που άργσα να γράψω αυτο το κεφάλαιο αλλα είχα πολλές δουλείες.Ελπίζω να σας άρεσε και άμα μπορείται ακολουθήστε την σελίδα μου στο wattpad σας ευχαριστώ πολύ τα λέμε σήντομα.💘💘