"Δεν μπορώ".Του είπα με δάκρυα στα μάτια.
"Ούτε και εγώ θέλω να σε αφήσω και δεν ξέρω τι να κάνω".
"Σ'αγαπάω".
"Και εγώ πολύ".
Μάλλον δεν ήταν γραφτό να ήμασταν μαζί.Σκέφτηκα
[Μία εβδομάδα αργότερα]
"Μαμά θα φύγει τι δεν καταλαβαίνεις;".Με εκνευρίζει όταν δεν καταλαβαίνει τι της λέω.
"Άμα σ'αγαπάει δεν θα φύγει".Μου απαντάει με το σοβαρός της ύφος.
"Δεν ξέρω".
"Καταβάθος ξέρεις".
Ήταν 5:00 το απόγευμα και το αεροπλάνο του Κώσταντίνο μάλλον είχε ήδη φύγει,εγώ και η μαμά είχαμε κολλήσει στην κίνηση,η οποία ήταν τεράστια.Ήθελα τόσο πολύ να φτάσουμε να τον δω για τελευταία φορα,να τον φιλήσω για τελευταία φορά,να τον αγκαλιάσω για τελευταία φορά.
Όλα κάποτε τελειώνουν,αλλά αυτό δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα.
Φτάναμε σε λίγο αλλα δεν άντεξα,άνοιξα την πόρτα και άρχισα να τρέχω πρως το αεροδρόμιο,ώσπου με σταμάτησε η φωνή της μαμάς.
"Που πας;".
"Να τον βρω,μαμά ξέρω ότι θα φύγει και μπορεί να μην τον ξανά δω,αλλά...τον αγαπάω και θέλω να του το πω".
"Η ζωή είναι μικρή,πήγαινε και πες του τι νιώθεις αγάπη μου".Μου λέει με δάκρυα στα μάτια.
Με αυτά τα γλυκά λόγια να αντυχούν στα αυτιά μου,άρχισα να τρέχω όσω πιο πολύ μπορούσα.
Έφτασα στο αεροδρόμιο,οι μεγάλες πόρτες του αεροδρομίου άνοιξαν στο πέρασμα μου.Στάθηκα μπροστά απο τον ηλεκτρονικό πίνακα για τις πτίσεις και άρχισα να ψάχνω.
''Μόναχο...Μόναχο...Μόναχο..
Ααα έλα τώρα κάνε να μην φύγει".
"Χρειάζεσται βοήθεια;".Με ρώτησε μία ευγενική αεροσυνοδός.
"Μάλιστα ψάχνω για την πτίση για το Μόναχο".
"Ααα μόλις έχει αναχωρίσει".
"Τι αλήθεια;".
"Ναι,αλλά οι επιβάτες επιβιβάζονταν απο εδώ".Μου έδειξε ένα διάδρομο που δεν είχε καθόλου κόσμο.
"Ευχαρίστω".Της λέω και τρέχω τρέχοντας.
Φτάνω στον διάδρομο που μου έδειξε η κυρία και...όπως το περίμενα δεν ήταν κανένας.Έφυγε χωρίς να τον δω,χωρίς να του πω ότι τον αγαπάω.
Κάθισα στις καρέκλες αναμωνής και έκλεισα το πρόσωπο μου στις χούφτες μου και άρχισα να κλαίω.
Αφού πέρασαν λίγα λεπτά που έκλαιγα,σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω πρως τον διάδρομο για να φύγω,όταν με την άκρη του ματιού μου εντόπισα ένα γνωστό άτομο να με πλησιάζει.
Ήταν ο Κωσταντίνος δεν έφυγε,ήταν ακόμα εκεί.
Τρέχω και τον αγκαλιάζω,όσω πιο σφυχτά μπορώ.
"Σ'αγαπάω".
"Και εγώ,πολύ"
"Γιατί δεν έφυγες;".
"Γιατί εσύ είσαι το μέλλον μου,τα πάντα μου,όλα.Αν έφευγα θα το μετάνιωνα απο την πρώτη στιγμή,γιατί απλώς μωρό μου χωρίς εσένα δεν μπορώ,ότι και να γίνει.
"Είσαι απίθανος,αγάπη μου,έχασες τέτοια ευκαιρία για μένα;".
"Πωλίνα εσυ ήσουν η ευκαιρία μου και δεν την έχασα".
"Σ'αγαπάω".
"Και εγώ".
Χευ μεγάλο κεφαλαιο,παιδια λεω μα σταματησω εδω την ιστορια μου αλλα δεν ειμαι σιγουρη,πειτε μου εσεις την γνωμη σας.Τα λεμε συντομα γειαα σας💕💕💕
VOUS LISEZ
Don't play with my heart
Roman d'amourΠολλοί άνθρωποι μιλάνε για την αγάπη είτε είναι συγγραφείς ή είτε είμαι ποιοιτές ή είτε απλά την έχου ζήσει. Στην δική μου ζωή συνβαίνει η τρίτη περίπτωση:Την έχω ζήσει. Hii με λένε Πωλίνα και είμαι 16 χρονών,μόλις μετακόμησα στην Θεσσαλονίκη και η...
