Don't forget where you belong

Hoofdstuk 4: Ongeluk

Pov Lucy

Als ik 's ochtends vroeg wakker wordt, kleed ik me snel aan en ga naar beneden toe. Er is nog niemand beneden, dus blijkbaar slapen Jenny en Ryan nog. Ik ga zitten op de bank en zet de tv aan. Ik moet even zoeken, maar uiteindelijk vind ik Nickelodeon. Ik kan nog steeds niet helemaal geloven dat ik nu echt een veilig thuis gevonden heb. Ik heb al te vaak meegemaakt dat alles veranderde na de eerste dag, of soms na de eerste week. Ik wil Ryan en Jenny echt wel vertrouwen, maar ik kan het nog niet. Eerst zien, dan geloven.

Maar tot nu toe heb ik nog nooit een gezin gehad, die voor mij een eigen kamer hadden gemaakt. En al helemaal niet zo'n geweldig mooie kamer als dat ik nu heb. Nog nooit heb ik een gezin gehad, die mij instopte voor ik ging slapen. Nog nooit heb ik een gezin gehad die zoveel moeite deden om mijn vertrouwen te winnen. Mijn verstand zegt dat ik Ryan en Jenny kan vertrouwen en dat ik nu echt een veilig, gezellig, warm thuis gevonden heb, maar mijn gevoel zegt dat ik voorzichtig moet blijven en dat ik ze nog niet kan vertrouwen. Ik wil niet weer dagen lang geen eten krijgen en altijd alleen maar straf hebben, zonder iets te doen. Ik denk dat ik gewoon nog even tijd nodig heb, om een vertrouwensband op te bouwen. Ik hoop dat ik ze kan gaan vertrouwen, want tot nu toe is dit het leukste thuis waar ik ben geweest.

Na een uur is er nog steeds niemand beneden. Het is ook pas 7.30, dus zo raar is dat niet. Maar ik wil Jenny en Ryan niet wakker maken, nou ja, ik durf ze niet wakker te maken. Zo lang als het kan wil ik nog even blijven geloven dat ik nu echt een veilig thuis heb. Als ze wakker worden en dan alles toch alles anders is, begint de hel weer vanaf voor af aan. Dus nu wil ik nog van elk moment genieten. Ik begin nu wel een beetje honger te krijgen en aangezien mijn koekjes op zijn, besluit ik in de keuken te zoeken naar iets te eten. Ik loop naar de keuken toe en kijk eerst in de koelkast. Er staan een hoop lekkere dingen in, maar ik ben eigenlijk opzoek naar koekjes. Die ga ik in de koelkast niet vinden, dus ik doe de koelkast weer dicht. Ik probeer het keukenkastje open te doen, maar ik ben te klein. Ik kan er niet bij, het zit veel te hoog. Ik klim op het aanrecht en kan er dan wel bij. Als ik het kastje open doe zie ik allemaal koekjes liggen. Ik zoek even welke koekjes mij het lekkerst lijken en vind dan Oreo's. Dat zijn echt mijn lievelingskoekjes, dus mijn keuze is snel gemaakt. Ik pak de Oreo's uit het kastje en leg ze op het aanrecht. Daarna pak ik uit een ander kastje een glas en klim weer van het aanrecht af. Uit de koelkast pak ik de melk en ik vul mijn glas met melk. Dan kan ik mijn Oreo's dippen in de melk. Dat heb ik van Niall geleerd, toen ik nog ik het ziekenhuis lag. Als ik zie dat ik wat melk geknoeid heb pak ik een doekje om het schoon te maken. Terwijl ik het aanrecht weer schoonmaak, stoot ik tegen mijn glas aan en deze valt op de grond. Het hele glas is kapot en overal ligt melk en glasscherven.

Het enige wat ik kan denken is, wegwezen. Wegwezen, voordat er klappen vallen. Dus dat is ook wat ik doe. Ik ga zo snel mogelijk het huis uit en begin zo snel mogelijk te rennen. Ik wil zo snel mogelijk weg, voordat Ryan en Jenny boos worden. Ik blijf rennen en denk er geen seconde over na om te stoppen, ook al ben ik buiten adem. Ik blijf gewoon rennen.