Don't forget where you belong

Hoofdstuk 5: Paniek

Omg, ik wist niet dat ik al zo lang niet mee geupdate had! Sorry!

Pov Liam

Ik word wakker doordat de deurbel gaat. Moe en een beetje chagrijnig loop ik naar beneden toe. Het is nog niet eens 8.00. Als ik de deur open doe zie ik dat Lucy huilend in de deuropening staat. Ze slaat haar armen om mij heen en houd mij stevig vast. Ik til haar op en ze slaat meteen haar armen om mijn nek en huilt op mijn schouder. Ik loop met haar in mijn armen naar de trap toe en roep: "Jongens, wakker worden! Er is iets met Lucy." Daarna loop ik met Lucy naar de woonkamer en ga op de bank zitten. Lucy gaat op mijn schoot zitten. Ze verbergt haar gezicht in mijn shirt en ik streel zachtjes over haar rug.

Het duurt niet lang voordat iedereen beneden is. "Wat is er aan de hand?" Vraagt Niall bezorgt. Ik haal mijn schouders op en antwoord: "Ik heb geen idee. Ze stond huilend voor de deur." Lucy is nog steeds zachtjes aan het snikken. "Ze bloed." Zegt Zayn ineens. Hij wijst naar haar voet en zie dat die hevig bloed. Harry staat meteen op en loopt naar de keuken. "Kun je ons vertellen wat er gebeurd is?" Vraag ik voorzichtig. Ze laat mijn shirt los en kijkt mij even kort aan, daarna vullen haar ogen zich weer met tranen en kijkt ze naar de grond. "I-ik heb een g-glas op de grond laten vallen. En h-h-het is helemaal k-kapot." Verteld ze tussen haar snikken door. Ik streel door haar haar en vraag: "Daar zijn Ryan en Jenny toch niet boos om?" Ze begraaft haar gezicht weer in mijn shirt en antwoord: "Z-ze sliepen nog en ik ben snel weggerend." Ik druk haar stevig tegen mij aan en probeer haar te troosten.

Na een paar minuten is ze gestopt met huilen en zeg ik: "Ik weet honderd procent zeker, dat Ryan en Jenny daar niet boos om zullen zijn. Echt niet!" Daarna gebaar ik naar de jongens dat één van hun Ryan en Jenny moet bellen. Zayn pakt meteen zijn telefoon en loopt naar de gang. Harry komt op zijn knieen voor mij zitten en zegt: "Ik ga je voetje even verbinden, lieverd. Het zal misschien een klein beetje pijn doen, maar dan moet je maar heel hard in Liam's hand knijpen." Ze kijkt mij een beetje angstig aan en pakt dan mijn hand vast. Harry doet voorzichtig haar sok uit en kijkt even naar haar voet. "Het is maar een klein sneetje. Ik ga het even ontsmetten en dan doe ik er een verbandje omheen." Verteld hij. Lucy knikt en Harry maakt haar voet voorzichtig schoon en doet dan een verbandje omheen. "Zo, dat is helemaal klaar. Neem even een slokje water en probeer wat rustiger te worden. Alles komt goed." Gaat hij verder. Harry geeft haar een beker water aan en ze neemt een paar slokken. Daarna geeft ze haar beker terug en leunt weer tegen mij aan.

Niet veel later komt Zayn weer de woonkamer inlopen, met Jenny en Ryan. Lucy grijpt mijn shirt meteen weer stevig vast. Ryan komt naast mij staan en Jenny komt naast mij zitten. Ze streelt over Lucy's rug en zegt: "Meisje toch, we zijn helemaal niet boos op jou. We waren alleen bezorgt. Het was een ongeluk, dat kan gebeuren." Lucy kijkt haar verbaast aan en mompelt: "M-maar het is helemaal kapot." Ryan haalt zijn schouders op. "Nou en, dan gooien we het in de prullenbak." Zegt hij. "Echt waar?" Vraagt Lucy verbaast. Jenny en Ryan knikken hevig. Ryan tilt Lucy uit mijn armen en geeft haar een knuffel. "Wij zullen nooit boos worden om zoiets. Het was een ongeluk. Het is maar een stom glas. Is met jou alles goed?" Zegt hij. Lucy knikt, maar zegt dan: "Er zit alleen een snee in mijn voet en dat doet een beetje pijn." Ryan geeft Lucy een kus op haar voorhoofd en antwoord: "Wat dacht je ervan als we onderweg naar huis eerst even langs de bakker gaan om extra lekkere koekjes te komen, om de pijn te verzachten?" Lucy krijgt een grote glimlach op haar gezicht en knikt. "Sorry, dat ik weggelopen ben, maar ik dacht echt dat jullie boos zouden worden." Zegt ze daarna. Ryan zet haar weer op de grond en zegt: "Natuurlijk niet, maar het maakt niet uit. We snappen dat je het nog een beetje eng vind." Daarna loopt Lucy naar ons toe en geeft ons één voor één een knuffel. "Dankjewel, dat jullie me hebben getroost." Zegt ze. We glimlachen naar haar en ik antwoord: "Ik had toch gezegd dat je altijd bij ons terecht kon." Ze knikt opgelucht en gaat met Ryan en Jenny weer naar huis.