Don't forget where you belong

Hoofdstuk 7: Ruzie

Pov Lucy

Ik word wakker van geschreeuw beneden. Ik kijk op mijn mobiel hoe laat het is. Vier uur? Wie gaat er nou om vier uur lopen schreeuwen? Ik loop naar Rayn en Jenny hun kamer, maar daar zijn ze niet. 

Ik besluit dan naar beneden te lopen, maar blijf halverwege de trap stilstaan. "Denk je dat je het hiermee beter maakt?" Roept Jenny boos. "Ze is gewoon een collega, waar doe je zo moeilijk over?" Hoor ik Rayn kalm zeggen. "Ze draait om je heen en je geeft haar ook nog aandacht. Je ziet niet waar je mee bezig bent!" Zegt Jenny dan en ik kan een snik horen. 

Jenny en Rayn hebben ruzie? Mijn veilige huis is onveilig? Dan schrik ik op van mijn gedachten als er een glas tegen de deur gegooit word. Ik begin te gillen en meteen staan Jenny en Rayn bij de trap. Jenny haar ogen zijn rood van het huilen en Rayn is nog steeds kalm. 

"Lucy, wees maar niet bang. Er is niks aan de hand." Zegt Rayn. Ik schud mijn hoofd en ren naar boven. Ik sluit mezelf op in mijn kamer en pak een klein koffertje met kleren in. Ik moet hier weg. Ik wil hier weg. "ZIE JE NOU HEB JE HAAR BANG GEMAAKT EN RAKEN WE HAAR KWIJT!" Schreeuwt Rayn nu heel boos. "DAT IS DAN JE EIGEN SCHULD!" Schreeuwt ze terug. Ik begin te huilen en loop weer rustig de trap af. Ze zitten weer in de woonkamer en ik kan dus naar de voordeur. Ik gooi de deur achter me dicht en begin te rennen. Ik hoor mijn naam maar ren door. 

Het is niet veilig. Niemand kan me een veilig thuis geven. Tranen stromen over mijn wangen en voordat ik het weet ben ik verdwaald. 

Mijn telefoon gaat meerdere keren af en ik neem geen enkele keer op. Dan verschijnt er "Niall" in beeld en ik twijfel of ik hem moet opnemen. Uiteindelijk neem ik toch op en hoor Niall bezorgd praten. "Lucy? Waar ben je?" Vraagt hij. "Weet ik niet." Mompel ik. "Kijk. We weten wat er gebeurd is en je kunt gewoon bij ons komen. Dat weet je, dus vertel gewoon waar je bent en ik haal je op." Zegt Niall dan. "IK WEET NIET WAAR IK BEN!" Roep ik naar de telefoon en hang op. 

Ik ga op het bankje zitten en kijk naar konijntjes die rond hobbelen. Kon ik maar een diertje zijn, dan had ik een grotere kans op een veilig thuis dan nu. Mijn ouders huis, het vorige pleeggezin en Ryan en Jenny's huis. De jongens zullen nu ook wel heel boos zijn op mij, omdat ik zomaar tegen Niall schreeuwde en op hing. Ik wil Niall terug bellen om sorry te zeggen, maar mijn mobiel valt uit. Lekker dan. Nu kan ik geen sorry zeggen. Nu kan ik niet uitzoeken waar ik ben. Iedereen gaat zo boos zijn op mij, omdat ik gilde, schreeuwde, wegliep, ophing en niet kon vertellen waar ik was. Ik moet zorgen dat ze me niet kunnen vinden.

Geschreven door Gemini336!!! 

lees al haar boeken, want ze zijn geweldig!