Yıllar, günler geçiyor.
Görmüş geçirmiş oluyoruz bazı şeyleri. Değişiyoruz zamanla. Gün geçtikçe değişiyoruz.
Pişmanlıklarımız oluyor.
Bazen keşke diyoruz. Keşkelerimiz oluyor.
Ben ise umutla güneşli günleri bekleyenlerdenim. Bekliyorum umutla. Beni sevecek diye bekliyorum. Belki hiç olmayacak bir şeyi bekliyorum. Evet belkilerle yaşanmayacağını da biliyorum.
Ama...
Güneşli günlere inanıyorum ben. Güneşli günler yakında Ömer. Çok yakında.
***
Genç kız çalan alarmı duyunca yataktan zorlukla kalktı. Uykusuna düşkün olması sabah kalkmalarını daha da zorlaştırıyordu. Uyuşuk adımlarla dolabına doğru gitti. Eline gelen yeşil kısa tulumunu aldı. Telefonundan gelen mesaj sesini duyunca tulumunu yatağa bıraktı ve telefonuna uzandı genç kız. Mesajı patronu Ömer İplikçi atmıştı. Genç kız Ömer Bey yazısını görünce kalbi ağzında atmaya başlamıştı. Fakat bu durum mesajı görünceye kadardı.
Ömer Bey:
"Defne eve gelmene gerek yok. Kahvaltıyı bugün İzle dışarıda yapacağız. Sen direk şirkete gidebilirsin."
Defne mesajı görünce içinde bir şeylerin parçalandığını hissetmişti. Artık kırılacak parçası kalmamıştı genç kızın. Göz pınarlarında toplanmış patlamaya hazır göz yaşlarını serbest bıraktı.
"Defne kızım? Bir şey mi oldu, neden ağlıyorsun?" dedi genç kızın anneannesi. Anneannesini fark eden Defne hızlıca göz yaşlarını sildi. Yüzüne zorlukla bir gülümseme yerleştirdi ve konuşmaya başladı.
"Yok anneanne, bir şey olmadı. Öyle bazen bana geliyorlar. Sen merak etme. Zaten şimdi işe gideceğim, geç kaldım." dedi Defne anneannesini meraklandırmamak için.
"Peki kızım. İnanmış gibi yapacağım. Şimdilik."
Anneannesi odadan çıkınca genç kız aceleyle hazırlanmaya başladı.
***
Defne kapanan asansör kapısına hızlıca koştu. Kapı kapanacakken ellerini asansör kapısının arasına soktu ve kapanmakta olan kapıyı açtı. Defne karşısında İz ve Ömer'i görünce neşesi bir anda soluverdi.
"Defne girmeyecek misin?" dedi Ömer.
Defne girip girmemek arasında kalmıştı. Eğer girmezse sanki kaçıyormuş gibi olurdu. Belki Ömer Bey bu durumu anlamazdı ama İz Hanım anlar diye düşündü. Daha fazla bekletmeyeyip yavaşça asansörün içine girdi. Sürekli kaçtığı şeyden burun buruna gelmekten bıkmıştı.
"Asansörü kaçırsaydın benden geç gelmiş olacaktın Defne. Asistanımın benden geç gelmesi sence ne kadar mantıklı?" dedi Ömer bakışlarını Defne'yi yönlendirerek.
Birde bu eksikti diye düşündü. Genç kızın en sevmediği şeylerden biriside Ömer'in kendisini İz'in yanında azarlamasıydı.
"Ömer kız geç kalmadı ama. Biraz insanlara nefes aldır canım." dedi İz.
Defne'nin ikinci nefret ettiği şey ise buydu. İz'in onu koruması. Gözlerini yavaşça kapattı ve bu iğrenç anın bir an önce geçmesini diledi. Gözlerinin yaşla dolduğunu hissedince aniden kafasını eğdi ve gözlerini ovuşturdu.
