"Ömer Bey, benim size bir şey itiraf etmem lazım." Dedi Defne korkarak.
Söylemek zorundaydı. Bu oyunun bir parçası olamazdı. Eğer söylemezse, nereye giderse gitsin, istediği kadar uzaklaşsın bunun pişmanlığı, yükü omuzlarında olacaktı. Söyleyemediği sırrı her zaman yanında taşıyacaktı. Sevdiği adam üzülecekti biliyordu fakat şu dünyada kendine çıkarttığı bir ders vardı o da en kötü doğrunun en iyi yalandan iyi olmasıydı.
"Evet Defne, söyle."
"Ömer Bey..." dedi genç kız fakat cümlesini tamamlayamadan kapı çaldı.
Defne çalan zilin cümlesini yarıda kestiği için devamını getiremedi. Ömer diyeceği şeyi merak etmişti fakat meraklandığını belli etmemek tekrardan sormadı.
"Neyse sonra konuşuruz Ömer Bey."
Ömer başıyla onayladı ve kapıyı açtı. Sinan ve İtalyan arkadaşlarını içeriye aldı.
"Daha yemek yapacaktık, erken gelmişsiniz." dedi Ömer.
"Kardeşim biz yedik siz merak etmeyin. Siz açsanız kendinize göre hazırlayın bir şeyler." dedi Sinan salona doğru yürüyerek.
"İyi madem. Biz Defne ile dışarıdan bir şeyler söyleriz."
Arkadaşlarını ve Defne'yi de alıp evin bahçesine çıkardı Ömer. Kararmak üzere olan, esintili fakat sıcak olan havada hep birlikte sohbet etmeye başladılar. Defne hayran hayran Ömer'i izliyordu, söz ona gelirse o da sohbete katılıyordu. Konuşmanın gittiği yer ilişkiler olunca Felice aklında saatlerdir olan soruyu Defne'ye söylemeye karar verdi.
"Defne, sen de caro var mı? Yani erkek arkadaş anlarsın ya." dedi gülerek.
Defne soruyu duyunca ister istemez bakışları Ömer'e kaydı. Aralarında kısa süreli bir bakışma oldu, Defne hemen bakışlarını Felice'ye çevirdi.
"Hayır, sevgilim yok." dedi genç kız utangaç bir şekilde.
"Sevdiğin var mı? Hadi canım anlat sende bir şeyler. Molto eccitato." (Çok heyecanlı.) dedi Pietro meraklı bir şekilde.
Defne ne diyeceğini bilemedi bir an. Yalan söylediği hemen anlaşılıyordu. Ömer, Defne yalan söyleyince haraketlerinden anlıyordu. Ömer'e aşığım diyemezdi genç kız. Yalan söylemek daha mantıklı olacaktı şuanlık.
"Hayır, o da yok. G-gerçekten."
Kahretsin! Kekelemişti. Kesin anlaşılmıştı. Defne bakışlarını Ömer'e çevirince, aniden bakışlarını başka yere çevirdi. Genç kız, Ömer tarafından izlendiğini fark etti.
"Yakaladım! Kekeledin. Dökül bakalım." dedi Sinan, Defne'yi işaret ederek.
"Ya Sinan Bey cidden kimseyi sevmiyorum."
Felice cevaptan memnun olmuş bir şekilde gülümsedi.
"O zaman aramızda engel yok capelli rossi." (Kızıl saç) dedi Felice ve gülümsedi.
"Anlamadım?" dedi Defne.
Ömer nefesini dışarı verdi sıkıntıdan. Herkesin Defne ile ilgilenmesi onun canını sıkıyordu fakat sebebini o da bilmiyordu. Belki de biliyordu. Biliyordu ve içine gömüyordu.
"Ben İz'i arayıp geliyorum." dedi Ömer ve bakışlarını Defne'ye yönlendirdi.
Gülümseyen suratının düştüğünü gördü. Buna bir anlam yüklemeli miydi bilmiyordu. Defne kafasını eğip elleriyle oynadı. Ömer, genç kızın hareketlerinden anlam çıkarmaya çalıştı. Sonra saçmaladığını düşündü. Arkadaşları onu başıyla onayladığında içeriye gidip İz'i aradı. Telefon çalmaya başladı. Ömer bekledi. Uzun süre cevap gelmeyince telefonu kapattı. İçinde merak duygusu bile yoktu. Genç adam bunun farkında değildi. Telefonunu kapatıp arkadaşlarının yanına geçti.
