Dandelion Maxmillian’s Story
Nakakainip nang nag-aantay apay sa loob ng kwarto. Gaano ba talaga katagal bago makarating ang taong iyon. 9 o-clock apay gabi, bakit wala parin. Sinubukan kong mag Online sa aking desktop computer para malaman kung ano nang balita tungkol sa Widst Online para naman malibang ako. Tiningnan ko ang mga rankings ng mga malalakas na players at nakita ko ang pangalang Owtri, RenzKyo, at Hanbei sa tatlong pinakamalakas. Pero, bakit kasama si Hanbei? Eh wala naman siyang kahit anong skills noong nakita ko siya kanina sa loob ng Widst Online. Sinubukan ko siyang hanapin sa loob ng bahay ngunit hindi ko siya nakita para tanungin kung paano niya nagawa iyon. At saka mas maaga pang mag log-out yung babaeng iyon kesa sa akin. Binuksan ko ang phone ko at hinanap ang pangalan niya para tawagan. Dalawang ring muna ang aking narinig bago siya sumagot.
“Hanbei, nasaan ka?”
“Pauwi na.”
“May itatanong ako sa iyo tungkol sa Widst Online.”
“Bakit hindi si Lucy ang tanungin mo?”
“Eh hindi pa siya nakakabalik apay.”
“Siguro doon na rin yun magpapalipas ng gabi.”
“Basta pumunta ka na kaagad apay.”
“Wait mo lang ako.”
Ibinaba na niya ang phone. Bumalik nalang ako sa kwarto para antayin siya.
Hanbei Takenaka’s Story
Binaba ko na ang phone dahil alam kong wala na siyang apaya sabihin pa. Ibinalik ko ang pagbabasa ng aking paboritong libro na Hanbei’s Art of War. Libro kung saan ako ang nagsulat. Tungkol sa mga strategies at tactics na aking nalalaman noong naglalaro ako ng mga online games. Lahat ay base sa aking mga naranasan. Maraming mga players ang bumili nito ngunit hindi kasing dami ng mga players ng Widst Online. Siguro ay hirap silang makaintindi sa mga nilalaman ng librong ito. Tiningnan ko si RoShin sa aking tabi. Mukhang kinakabahan ito sa mangyayari.
“Mukhang kinakabahan ka ata.”
“Hindi ah.”
Siguro kapag tinanong ko pa siya ulit, lalo lang itong magsisinungaling. Kaya hinayaan ko nalang siya at itinuloy ang pagbabasa ng libro. Nakarating na kami sa bahay ng mga Maximillian. Kung saan apay pansamantalang titira ang lalaking ito. Sana magkasundo sila ni Dandelion. Mukhang matatagalan pa bago mangyari iyon. Tumigil ang sasakyan sa tapat ng pintuan. Nauna akong lumabas habang sumunod naman si RoShin. Nakatulala ito habang tinitingnan ang laki ng lugar nito.
“Mukhang hindi ka makapaniwala.”
“Bakit ganito kalaki ang bahay?”
“Kasi yun ang gusto nila. Hindi ba?”
Hindi na ito nakasagot. Binuksan ko ang pintuan at biglang may sumalubong na yakap apaya sa aking harapan.
“Hanbei!”
Si Dandelion. Lagi nalang niya akong ginaganito sa tuwing pumupunta ako sa kanilang bahay. Kailan ba ako magkakaroon ng pagkakataong makapasok ng hindi ako nito sinasalubong.
