HAYATIMIN KAYIP YOLU

Bana Oynanan Oyun

Muhammet abi söz verdiği gibi beni parka aldı. Parkta bayağı eğlendim. Eve geldiğimiz zaman Safiye teyzeyle birlikte beni yanlarına çağırdılar " Otur oğul sana anlatmamız gereken şeyler var" Ben oturdum dinlemeye başladım "Bak oğlum biz sana mektubu attık dedik ya o yalandı . Mektubu sana vermedik. Çünkü kafan dağınıktı topladıktan sonra verecektim. Allah'a şükür iyileştin ama bizi terk edersin diye korktuk ondan vermedik şimdi de vermenin daha uygun olacağını anladık. Oğul n'olur bizi terk etme. Al mektup ." Mektubu aldım ve okumaya başladım. "Sevgili oğlum,
Ben senin gerçek annen değilim. Seni çöp kutusunun orda buldum ve eve aldım. Çünkü benim de senin gibi bebeğim vardı. Adı Davut'tu senin adını da ALİ koydum. Eşim kendi öz çocuğunu sevmiyordu seni aldığımı görünce dellendi. 'Hele büyüsünler biri işe diğeri yetimhaneye' dedi. Büyüdünüz altı yaşında oldunuz. Bir gün sen yatıyor dun Davut senin önünde uyandı onu aldı sattı. Seni yetimhaneye verecekti ben izin vermedim hep beni tehtid etti ben de çareyi bu mektubu yazarak buldum. Oğlum sen bu mektubu okuduğun zaman ben ölmüş olabilirim. Sana son bir şey söyleyeceğim senin adın Davut ve sen gerçek aile ni kardeşini bulacaksın. Bu arada Davut yavrum beni onutma." Mektubu bitirdiğim zaman neye uğradığımı  şaşırmıştım. Bir Safiye teyzeye bir Muhammet abiye bakıyordum. Safiye teyze bana bakıp "Davut oğlum..." Daha o sözünü bitirmeden ben onun sözünü kestim (Şimdi böyle bir şey yaptığım için çok üzgünüm içim yanıyor) "Bana bir daha Davut demeyin benim adım ALİ. Bu arada siz bu mektubu okudunuz niye gelip bana ismin ne diye sordunuz? " dedim  "Belki ismini hatirlamiyorsundur diye sorduk. Biz zaten mektubu sana vermeyecektik ama sen mektupla ilgili bir şeyler hatırladın onun için verdik." Dedi Muhammet abi.
Ertesi gün  okula nasıl gittiğimi ben bile bilmiyorum. Galiba yüzüm hayalet gibiydi. Okuldayken beni sadece Derya teselli etti. Zaten ondan başka düşünen yok ki.
Eve geldiğim zaman Muhammet abinin yanına gidip "Ben evimize gideceğim. Belki orada gerçek ailemle ilgili bilgi edinirim. Beni alır mısın?"  Dedim o da kafasını salladı ama bunu söylerken endişeliydi.
Evimizin yolunu yakın olmasına rağmen iki saatte bulduk. Çünkü hatırlamıyorum. Eve girmeden önce bizi komşu gördü. "Hayrola neden buraya geldiniz?" Dedi  "Ben bu evin çocuğu Ali annami bulmaya gelmistim" dedim "Ali beni hatırlamadın mı? Ben GÜL teyze. Hani seni hep alıp güzel çorekler yapan GÜL teyze"dedi.  "Hatırladım Mustafa 'nın annesi" Mustafa benim eski bir arkadaşımdı onu çok severdim. Her gün akşama kadar oyun oynardık Sapri amca da bizi kovalardı.
GÜL teyze bizimle birlikte eve geldi onun dediğine göre babam annemi bıçaklamış. Annem ölmüş babam hapse girmiş. (Annemin ölümü beni çok üzdü daha hiçbir şey çozülmemişken, ona doyumamışken ...)
Eve girdiğimiz zaman çok şaşırmıştım ev aynı harabeydi. Eve girer girmez yatak odasına ğittim neden bilmiyorum içimden bir ses bana öyle demişti. Aklıma annemin hatıra kutusu vardı açtım ve ilgimi çekenleri aldım. (Bir tane fotoğraf ve bir mektup aldım. Fotoğrafın arkasında Davut yazıyordu yani benim kardeşim ve o çocuğu gözüm bir yerden ısırmıştı.
Eve geldiğimiz zaman hemen mektubu açtım. Bu mektup ben öz annemden ayrıldığım zaman  Bana bakan beni büyüten anneme bana verilmek üzere yazılmıştı.Mektupta şöyle yazıyordu. Sevgili oğlum,
Seni elaleme vermek zorundayım. Çünkü baban bir trafik kazasında öldü ablaların Yelda ile Yeliz ağır yaralandı onların ameliyatları için para lazımdı bende bir işe girdim ama seni bırakacak kimsem yoktu ben de çöp kutusunun yanında bıraktım. Böyle yaptığım için çok üzgünüm ama mecburdum. Bu arada sana bakan her kimse çok teşekkür ederim.
Annen......
Mektubu bıraktığında karışık DUYGULAR içindeydim. Hem sınırlı hem umutlu. Sınırlı çünkü  annemin adı silinmiş. Umutlu çünkü gerçek ailemi bulabilirim. Mektubu bir kenara koyup fotoğrafı incelemeye başlaďım ve o çocuğun kim olduğunu öğrendim benim yol bizukken başka yoldan géçtiğim zaman orada gördüğüm çocuk. Yarın onunla birlikte kacacagim.