Acı geçiyor sensiz damarlarımdan.
Yetimhanenin soğuk duvarları.Sevgi yok,merhamet yok,anne şefkati yok,sadece umut var.Anne ve babanın ölmediğine dair umut var ama oda boş umutlar.
Sol omzumda bir el hissettiğimde o elin sahibi belliydi.
"Elif yine gelmiyorlar.Yoklar işte." yüzümü Elif'e çevirdim.
"Bak seni üzmek istemem ama yoklar işte.Boş hayallere kapılınca bende üzülüyorum."
Hayaller boş olur muydu?
Pencere önünden yatağıma doğru ilerledim.
"Böyle kalbim kıpır kıpır oluyor her uyandığımda.Sonra yatağımdan kalkıp koşarak pencere önüne gidiyorum.Bakıyorum saatlerce.Sonra ne oluyor biliyor musun?" yutkundum.
"Ne ?" diye sordu Elif umutsuzca.
"Boğazıma bir yumru iniyor ve kalıyorum öylece." Elif yanıma oturup yüzümü elleri arasına aldı.
"Bak Yaprak.Benim tek varlığım,ailem sensin.Eğer sakin olacaksan sana birşey söyleyeceğim." yere baktı.
"Söyle.Meraklandırma beni."
"Demir,yine intihara teşebbüs etmiş." kalbim durdu.Kan geçiyor muydu damarlarımdan.Acı geçiyordu sadece.Beynim uyuşmuştu.
"O-o nasıl ?"
"Henüz uyanmamış."
Acılıydı.Hayattan bıkmıştı.Dışlanmıştı.Silikti.Ve en önemliside ikimizde aynı durumdayken,onun ayrı dünyaya gitme ihtimali bile paramparça kalbimi görünmez yapıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DUMAN
Teen Fiction"Sararmış yapraklar gibisin.Yıpranmış ve doğal.Üstüne bassam ezileceksin,her bir parçan dağılacak.Paramparça olacaksın." "Söylesene Duman ben var mıyım? varsam bile sen beni ne kadar ezersen ez ben senin dumanlarına çoktan bağlandım.Tıpkı senin şimş...
