Cadıların Savaşı (Klaroline Fanfic)

1. sezon 7. bölüm- Passion

       Elena
       "Teşekkürler, Damon. Ama gerisini halledebiliriz. Katherine'nin elinden tutup onu eve çekiştirmeye başladığımda söylediğim ilk şey bunlar olmuştu.

       Katherine'nin aksine kinci bir insan sayılmazdım. Bu yüzden şu an kızgın değildim. Ama hala bir vampirle birlikte olamayacağımı düşünüyordum. Bu vampir Damon olsa bile...

        Üstelik annem de yanımızdaydı ve onun yanında böyle sıkıntılı olayları yaşamaktan hoşlanmazdım. Tabi annem Damon'ın bir vampir olduğu gerçeğini bilmediği için hala birleşmemizi istiyordu. Damon'ın hep sorumsuz biri olduğunu düşünürdü. Fakat beni sevdiğinden ve bana bağlı olacağından da emindi.

         Eğer annem yanımızda olmasaydı Damon dediğim şeye büyük ihtimalle alaycı bir yorum yapardı. Ama sadece başını sallamakla yetindi.

          Yanımızdan ayrılmadan önce annem Katherine'i tuttu ve eve çekiştirmeye başladı. Anlaşılan bizi yalnız bırakmak istemişti. Giderken Damon'ın koluna hafifçe dokundu. Bu Katherine'nin gözlerini döndürmesine neden olmuştu.

        "Daha öncede söylediğim gibi her şey için teşekkürler." Damon sabit bir ses tonuyla söylediğim şey üzerine alaycı bir şekilde güldü,

        "Bana karşı mesafeli olmaya çalışırken sinir bozucu oluyorsun." Bunu derken gözümün önüne düşen saçı kulağımın arkasına şıkıştırmayı da ihmal etmemişti.

          Yavaşça öksürdüm ve bir adım geriledim.

          "Ben...ben gitsem iyi olacak."

           Damon buna izin verir gibi yavaşça başını sallamıştı. Ona arkamı dönüp eve ilerlemeye başladığımda kolumda bir baskı hissettim.

            "Ne olursa olsun senden vazgeçmeyeceğim, Gilbert."

            Amacım ona naz yapmak falan değildi. Sadece aramızda çok engel vardı. Hayatım doğduğumdan beri karmaşıktı. Ve Damon bunu sadece daha karmaşık yapıyordu. Bu yüzden onun söylediği bu romantik ve kalbimin heyecanla çarpmasını sağlayan sözlere tepkisiz kalmıştım.

         Yeniden hareketlilik kazandığımda "Hoşçakal Damon." diyerek eve ilerledim.

**

        Caroline

        Uyuyamıyordum. Saat 10'dan beri deniyordum, fakat sonuç büyük bir başarısızlıktı. Bir çözüm olabilir diye koyun saymaya başlamıştım. Tabi 100. koyundan sonra başarısız olduğumu kabullenip pes etmiştim.

         En sonunda dayanamayıp telefonu elime aldım. Saat gecenin üçüydü. Ne kadardır uyumaya çalışıyordum ben? Umutsuzlukla başımı sallayıp sabahtan beri engel olmaya çalıştığım düşüncelerin aklıma girmesine izin verdim.

        Sadece onunla iyi anlaşmak istiyordum. Beni bir araç olacak değilde müttefik olarak görmesini istiyordum. Onunla sürekli kavga etmek istemiyordum.

        Peki neden? Eğer Klaus'un dün bana söylediklerini bir başkası söylese sinirden deliye dönerdim. Ama şimdi sadece üzgün hissediyordum. Sınırsız bir üzgünlük hissi...

         Yataktan uyuşuk hareketlerle kalktım. Kafam dolu olduğu zaman uyumam imkansızdı. Şu an kafamı boşaltacak tek şey Klaus'la konuşmak olurdu, fakat bunu yapamazdım. Çocukça olsada bunu artık bir gurur meselesi olarak görüyordum. Bu sırada uykumun bastırdığını hissettim. Anlaşılan çok yeterli olmasada birkaç saat uyuyabilecektim.