After A Crash

~2~

Ik blijf staan, terwijl de meeste mensen de tribunes verlaten. De race is voorbij, de rode vlag is gezien. Maar ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen en hoop maar dat ze alle drie in orde zijn, maar Max nog wel het meest, hij is mijn favoriete coureur, Nederlands trots. Dat zou toch niet zo mogen eindigen?
"Ben jij het meisje dat de baan op kwam om Max te helpen?" Ik draai mijn hoofd naar waar ik de stem hoor en zie Christian Horner staan. Langzaam knik ik. "Dank je. Namens het hele team en de familie van Max." Een zwak glimlachje verscheen op mijn gezicht. "Zou ik je nummer mogen, dan kan ik je laten weten hoe het met hem is." Ik knik en geef hem mijn nummer. "Nog een keer bedankt." En met die woorden loopt hij terug naar de Red Bull garage. Ik draai me om en ga ook richting de uitgang. Ik ga terug naar het hotel en als ik in mijn kamer ben laat ik me achterover op het bed vallen. Ik haal een keer diep adem en probeer de beelden uit mijn hoofd te krijgen, wat makkelijker gezegd is dan gedaan. Plots voel ik mijn telefoon trillen. Het is een onbekend nummer en ik besluit op te nemen, het zou zo maar Max' teambaas kunnen zijn.
"Met Joëlle." Zeg ik en ik wacht tot er iets gezegt word.
"Ja, met Christian, ik wilde je laten weten dat Max inmiddels stabiel is. Hij is nog niet bij bewustzijn, maar dat gaat wel goed komen." Ik haal opgelucht adem. Hij is okè. "We willen je allemaal nog een keer bedanken, we weten niet waarom niemand naar Max toe ging, maar we weten wel dat jij zijn leven hebt gered. Bedankt." Weer verschijnt het kleine glimlachje op mijn gezicht. "Hoe zouden we je kunnen bedanken?"
"Is niet nodig." Zeg ik gelijk. "Ik ben allang blij dat hij weer beter wordt."
"Nou, wij zullen er anders nog wel even over nadenken, hoe we je gaan bedanken. Dag." Ik wil nog tegensputteren, maar ik hoor de piep al die aangeeft dat hij al op heeft gehangen. Weer laat ik me achterover op het bed vallen. Dit keer opgelucht.