After A Crash

~4~

Een week gaat voorbij en alweer hoor ik niets van iemand uit de formule 1 wereld. Ik zucht en sla mijn wiskunde boeken dicht. Ik ben eindelijk klaar met mijn huiswerk en hoor mijn moeder de post uit de brievenbus halen.
"Joëlle, er is post voor je!" Word er door mijn moeder vanaf beneden geroepen. Ik haal een keer diep adem en bereid me er op voor om, alweer, teleurgesteld te zijn. Ik ren de twee trappen naar beneden af en pak de enveloppe die op de tafel ligt. Rechts bovenin zie ik een logo dat ik maar al te vaak heb gezien. Mijn ogen worden groot en ik maak de enveloppe open. Ik trek de brief eruit en lees hem door. Als het kan worden mijn ogen nog groter en ik begin als een idioot door de kamer te springen. Ik was uitgenodigd om, zodra Max weer kon racen een weekend mee te gaan en alles van achter de schermen mee te krijgen én ik zou Max binnenkort al te zien krijgen omdat hij me zo snel mogelijk, persoonlijk wou bedanken. Mijn moeder kijkt mij verbaast aan en ik tik het nummer wat in de brief staat in op mijn telefoon en bel de persoon terwijl ik mijn moeder de brief geef.
"Met Max." Hoor ik de persoon aan de andere kant van de lijn zeggen en mijn adem stokt. Ik was nu aan het bellen met Max, dé Max Verstappen.
"Eh... hoi..." stotter ik.
"Met wie spreek ik?"
"Joëlle." Het verbaast me dat ik die woorden uit mijn mond kon krijgen zonder dat mijn stem ook maar een keer overslaat.
"Je hebt de brief dus gekregen?" Hoor ik hem met een opgewonden stem zeggen. Ik knik en realiseer me dat hij het niet kan zien.
"Ja ik heb hem net gelezen."
"Wanneer zou het jou uitkomen om langs te komen? Ik zou wel naar jou toe willen komen, maar op dit moment staan de omstandigheden er niet zo naar." Ik hoor Max grinniken en grinnik zelf ook.
"Ik kan zaterdag wel."
"Helemaal goed. Laat me maar weten hoelaat je er bent." Max geeft nog snel zijn adres en hangt dan op. Met open mond kijk ik naar de telefoon in mijn handen. Zaterdag ga ik Max ontmoeten. En dat is al over twee dagen.