After A Crash

~6~

We praten nog een poosje en ik voel dat ik steeds wat minder gespannen ben en dat ik steeds meer mezelf durf te zijn.
"Was je er in je eentje?" Vragend kijk ik Max aan.
"Waar?"
"Bij de race?" Ik knik.
"Ik ben de enige uit de familie die helemaal obsessed is met formule één." 'En met jou Daniel en Sebastian.' Denk ik er achteraan.
"Dus je gaat in je eentje naar races in het buitenland?" Ik schud mijn hoofd.
"Deze keer was ik toevallig alleen. Normaal ga ik met Femke. Een super goede vriendin die precies hetzelfde denkt over formule één. Alleen deze keer kon ze niet." Max knikt begrijpend.
"Hebben jullie zin in wat te drinken?" Ik spring een beetje in de lucht als Jos ineens dit vraagt. Ik had niet in de gaten dat hij in de deuropening staat en nu klopt mijn hart in mijn keel en hoor ik Max mij uitlachen. Ik kijk hem aan en zie dat ik hem niet meer hoef te straffen. Blijkbaar heeft hij ook iets met zijn ribben waardoor hij kreunt van de pijn.
"Moet je me maar niet uitlachen." Zeg ik en ik geef hem een knipoog. Max rolt zijn ogen en dan vraagt Jos nog een keer of we wat willen drinken. Ik was alweer vergeten dat hij er stond en schrok weer een beetje.
"Lekker." Max knikt en dan kijkt Jos mij aan.
"Water graag." Jos knikt en loopt dan weer weg. Ik begin te lachen en Max begint ook weer, wat er alweer in resulteerd dat hij last heeft van zijn ribben. "Dan moet je toch ook niet gaan lachen slimmerd." Zeg ik met een grijns. Weer rolt Max zijn ogen en ik probeer mijn lach in te houden zodat Max niet weer begint te lachen omdat ik lach. Hoe grappig het net ook was, het zou heel sneu zijn.

De dag vliegt voorbij en voor ik het weet moet ik alweer richting huis, aangezien het toch nog een poosje reizen is. Plots krijg ik een geniaal idee. Femke had ik al een poosje niet gezien, ik ben nu dichter bij haar dan dat ik thuis ben, ik kan wel even langs gaan. Ik ben toch al laat thuis. Als Jos me afgezet heeft bel ik Femke op.
"Hey Femke!" Zeg ik veelste vrolijk als ze opneemt.
"Joëlle!" Zegt ze vrolijk terug.
"Kan ik nog even langs komen?" Vraag ik. "Ik weet dat het laat is, maar ik moet je iets vertellen."
"Tuurlijk!" Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
"Yay!" Roep ik. "Ik ben er met een uurtje." We hangen op en ik stap in de trein. Opweg naar Femke.